Iedereen heeft het ooit gezegd of geroepen in diverse schakeringen van geluid.
Met emotie, zonder een vorm van emotie, gewoon zakelijk of als herinnering met een lach en een traan.
Dat weet ik zeker want iedereen heeft ouders.
Dat is de wet van de natuur.
Iedereen heeft een vader of moeder gehad of is nog steeds in het bezit van twee mensen die de oorsprong zijn van jouw bestaan.
Ik snap zo goed dat je als adoptiekind, koortsachtig op zoek gaat naar de oorsprong van je bestaan.
Je bent niet af en zoekt dat puzzelstukje van je ouders.
Oftewel van die ene papa en mama.
Want dat zeg ik gewoon nog steeds.
Ook al zijn ze allang niet meer lijfelijk bij me.
Maar zeer zeker wel in mijn hoofd.

"Och, dat had Mama ook."
"Och, Papa’s lijflied."
"Toon Hermans? Papa en Mama lagen blauw van het lachen als hij op TV was."

De woorden Papa en Mama lees ik ook bij volwassen mensen die een interview geven. Bekende mensen.
Matthijs van Nieuwkerk bv in het boek Gewoon André.
André van Duin wel te verstaan.
Dat ontroert me.
Want voor mijn gevoel accentueert dat de band die jij hebt, met twee mensen.
Mijn schoonouders noemde ik Pa en Ma. Ik gebruik ook de woorden mijn ouders of mijn vader en moeder in bepaalde situaties.
Sta ik wat dichter bij degene met wie ik praat of is de inhoud van het gesprekje wat intiemer, dan vallen automatisch de woorden Papa en Mama uit mijn mond.
Dat blijft ook zo.
Mijn keus, mijn herinnering en mijn gevoel.
Je was ooit kind van.

Hoe ouder ik word, hoe meer herinneringen door mijn hoofd schieten.
Hoe meer overeenkomsten ik constateer met die twee mensen die ervoor gezorgd hebben, dat ik nu op mijn iPad fanatiek zit te tikken.
Hoe meer ik plots denk:"Ik lijk precies op mijn moeder."
Hoe meer ik de conclusie trek:" Huh, dat zou mijn vader ook gedaan hebben."
Kijk, nu komt het woord moeder, vader naar boven, want ik praat tegen degene die mijn hersenspinsels leest.
Dat is toch anders dan dat je praat met mensen die je ouders heel goed gekend hebben.
Het draait voor mij om gevoel en hoe je je ouders vroeger aansprak.
Och, misschien is het een stukje nostalgie, herinnering dat dan ineens een naam krijgt.

Mijn wederhelft zei laatst: "Ik ga vandaag het graf van Papa en Mama oppimpen en de letters voorzien van nieuwe verf. Het gaat niet regenen dus nu kan het."
Hij gebruikte de woorden papa en mama, omdat hij dat altijd gedaan had. Macht van de gewoonte.
Logisch, zo noemde hij zijn schoonouders nu eenmaal, zijn eigen ouders noemde hij Vader en Moeder.
Gevoel. Puur gevoel. Alles is gevoel!

Die letters staan gegrift in hun laatste huis, als je het zo mag zeggen.
Maar ook dit huis had wat achterstallig onderhoud.
Bij bezoekjes constateer je dat en je neemt je voor om dat zaakje zo snel mogelijk op te lossen.
Een geval van achterstallig onderhoud.
Dat is allemaal te verhelpen.
Het kost alleen tijd.

Het graf van mijn ouders ziet er weer tiptop uit.
Nog even en dan komt er een bloemetje op.
Want September was hun maand.
De veertiende van deze maand zouden ze 74 jaar getrouwd zijn.
Boven staat de jonge jenever en een sherry al klaar, op een tafeltje achter de wolken.
Dat weet ik zeker.
Waar blijft de tijd…

De cirkel van het leven, en het voortbestaan van generaties.
Als je je ouders verliest, is dat toch het einde van een tijdperk.
Emoties mag je tonen en herinneringen krijgen vorm, glans en een naam.
Ik herkende dat ook weer bij het zien van de 73 jarige Koning Charles die op een prachtige warme manier zijn overleden moeder Koningin Elisabeth herdacht.
Het deed me wel wat. Zo’n stille glimlach die in de loop der jaren vaak breder wordt, is zo kenmerkend voor iedereen.

Mijn glimlach legde dezelfde weg af. 
Woorden blijven over.
Mijn woorden?

Hinthamerstraat 138.
‘s-Hertogenbosch.
Frans Vorst.
Jet Vorst van ‘t Hooft.
23 april 2003.
5 mei 2005.
Papa en Mama.