Deze maand is het een jaar geleden dat mijn Vader overleden is. 
Al weer 4 seizoenen lang dat hij niet meer bij ons is. 
En toch…..honderdmiljoen keer was hij er wel.
Toen in de Meimaand de gildes langs mijn huis trokken op weg naar de St Jan, was hij er. 
Toen in de zomermaanden  mijn binnenstadstuintje lag te schitteren in de zon, was hij er.
Toen wij jarig waren, was hij er.
Toen ik op Vlieland op de dijk over het water keek, voelde ik zijn hand in mijn nek.
Toen het even niet zo lekker ging hoorde ik hem zeggen:”Denk erom hè, laat je niet kisten.” Op mijn netvlies zag ik weer hoe hij op zijn karakteristieke wijze de duim omhoog deed.
  
Duizenden herinneringen zijn het afgelopen jaar langs me voorbij getrokken. 
Lente, zomer, winter, herfst.
Zijn pet hangt bij mij aan de kapstok en blijft daar hangen.
Als ik het licht uitdoe kijk ik naar zijn foto en dan zeg ik wel eens:”Het wordt tijd dat jij ook gaat slapen.”
Als ik ergens mee zit dan roep ik wel eens heel hard:” Help nou eens. Je weet toch dat ik het niet alleen kan!”

Mijn zoon heeft een half jaartje voor zijn dood een video gemaakt waarin hij vertelde over de oorlog. Dat was een opdracht voor school en niemand wist toen,  dat dat het laatste zou zijn. 
Al diverse keren heb ik hem gezien terwijl de tranen over mijn wangen liepen. 
Maar het is goed zo. Hij heeft op een prachtige manier afscheid genomen van het leven. 
Ik heb hem toen vast kunnen houden. Hij mocht 88 jaar worden. 
Het verhuizen naar een verzorgingstehuis is hem bespaard gebleven. 
Zo is het leven. En al die dingen geven troost.

Afgelopen 3 Januari zou hij 89 zijn geworden.
Al die jaren daarvoor zat bij ons het huis vol op die dag. 
Nu kwam het toevallig zo uit dat ik iets moest halen in dat huis. Het huis waar mijn Moeder nu ook niet meer woont.
En op die avond, 3 Januari,  stond ik te kijken in die akelig stille kamer naar de plaats, waar eens zijn stoel stond. 
Zeker 5 minuten heb ik tegen de deur van de huiskamer gestaan . 
Ik wilde weg maar ik kon het niet.
Na die 5 minuten heb ik diep adem gehaald en ik hoorde mijn eigen stem weerkaatsen tegen de lege muren.
Ik wist ook toen, dat hij er was en zei :”Pap, het is goed zo. We hebben het samen geweldig gehad!”