23 April ligt achter ons en morgen is het weer 5 Mei.
Naast het feit dat jullie sowieso vaak in mijn gedachten zijn, is dat zeker binnen deze 14 dagen ieder jaar opnieuw met jullie sterfdagen.

Hoe gaat het met jullie?
Mam, is er voldoende materiaal daarboven, om al je creatieve talenten te kunnen blijven ontplooien?
Zijn er genoeg hemelgenoten met wie je kunt kletsen?
Pap, er is daarboven toch ook zeker voldoende schrijfmateriaal  om je gedichtjes te kunnen schrijven?
En ik vertrouw erop dat er een megakoor zal zijn, waar jij je tenorstem kunt laten schitteren?
De oude jenever zal zeker niet ontbreken daar want hé, we hebben het wel over de hemel toch?

Jullie zullen het misschien niet hebben meegekregen want de wolken zijn eindeloos dik waar je een gaatje in moet maken om doorheen te gluren.
Maar ik kan jullie vertellen dat we hier beneden geen hemel hebben.
Doe geen moeite om een gaatje te maken in wolken die verder weg zijn, want nergens kun je momenteel over de hemel praten.
Die is hopelijk alleen bij jullie.
Hier op de wereld dus...nergens.
We hebben hier een pandemie.
Het Coronavirus heerst in alle werelddelen.
Veel mensen ziek en vele doden al, want het is zo besmettelijk.
Nee, geen zorgen. Met ons allemaal gaat het goed.
Tenminste, we zijn niet ziek.
Maar moeilijk is het wel.
We moeten zoveel mogelijk binnen blijven, buiten anderhalve meter afstand houden, we mogen onze kleinkinderen niet knuffelen, goed letten op onze gezondheid en daarmee die van de ander.
Alles is dicht.
Winkels,scholen, horeca,musea,sportclubs,theaters...alles.
Pap, er is geen voetbalcompetitie meer!
Kun je je dat voorstellen?
Er zijn zoveel mensen die bang zijn en verdrietig.
Zoveel onzekerheid en eenzaamheid.
Zoveel zorgen want de wereldeconomie is in elkaar gevallen.
Ook wij zijn bezorgd en angstig en missen onze kinderen en kleinkinderen.

Als we het vroeger hadden over de tweede Wereldoorlog, zeiden jullie vaak: “Laat het nooit meer gebeuren in jullie leven.We zijn zo blij dat jullie die ellende niet hebben hoeven mee te maken.”
Steeds meer ga ik beseffen wat een waarheid erin die woorden schuilde.
Ik had het ook zo graag gezegd tegen mijn kinderen en kleinkinderen.
Dat kan niet.
Ook zij zitten midden in die coronacrisis.
Ook zij hebben zorgen, onzekerheid en verdriet op z’n tijd.
Wat brengt de toekomst ?
Een toekomst die zoveel groter is dan die van mij.
Ik had het hen zo graag willen besparen.

Nu, in deze herdenkingstijd 4 en 5 mei, wordt heel vaak de vergelijking getrokken met de oorlog.
Er zijn inderdaad overeenkomsten.
Ik zie en snap het ook.
Maar jullie hebben veel meer verschrikkingen en angsten gehad.
Iedereen had dat. Dat besef ik nu eens temeer.

Met pijn in mijn hart hoor ik verhalen van de ouderen alleen thuis en in de verzorgingstehuizen.
Ik dank de hemel, waarin jullie zitten naar ik aanneem, dat jullie dit niet meer mee hoeven te maken.
Voor jullie maar ook voor mij.
Ik zou kapot gaan van zorgen en verdriet.
Hoe zou dat gegaan zijn, als jullie nog gezeten hadden in dat grote huis vol trappen en jullie konden niet naar buiten?
Geen rondje stad lopen, geen koor, geen bezoek, geen tuin en balkon.
Ik had onderaan bij de derde trap moeten roepen:”Ga naar de huiskamer, ik zet nu de boodschappen bovenaan de trap.
Jullie moeten ze zelf in de kast zetten.”
Terug naar beneden lopend, had ik me afgevraagd:”Had ik dat zelf moeten doen,ik heb ze toch niet besmet, ze zullen me toch wel gehoord hebben?
Ze begrijpen het toch wel allemaal?
Dadelijk meteen maar bellen!”
Want, je wordt wel wat paranoia in deze coronatijd.
Ik hoef gelukkig mijn ouders niet achter te laten, met een angstig verdrietig gezicht achter de gordijnen, zwaaiend naar beneden in de binnenstad van ‘s-Hertogenbosch
Dus...zijn er sigaartjes in de hemel, pak er dan een Pap!
Hebben ze breinaalden en een naaimachine, leef je uit Mam!
Laaf je aan de oude jenever, de sherry of martini. Pak een advocaatje.
We redden het wel hier, hoe moeilijk ook.
Maar...denk aan ons hier beneden en ga op zoek.
Op zoek naar iemand daar in de hemel, die knappe koppen hier beneden kan instralen  zodat zij iets kunnen ontwikkelen in hun laboratorium, om dit verdomde virus de kop in te kunnen drukken.

Ik weet het zeker. Als ik boven twee sterretjes driftig zie wandelen, zijn jullie het.
Als ik een gat zie tussen de wolken, checken jullie even hoe de stand van zaken is hier beneden.
Inmiddels kennen jullie na 15 en 17 jaar daar, zoveel mensen die zo goed als zeker dezelfde boodschap hebben gekregen van hun thuisfront in coronatijd.
Help ons.
De wereld zal jullie zo dankbaar zijn.

En oh ja….fan van Ramses Shaffy zijn jullie nooit geweest.
Misschien weten jullie niet eens wie het is.
Ga hem even zoeken daarboven en vertel hem dan dat hij ooit een lied heeft geschreven dat ook nu zo’n impact heeft.

Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder.
En zo is het!

Veel groeten van hier beneden.