Gezondheid

December 2010.
Ik had alles een maandje stopgezet en dacht maar aan één ding: mijn jongste zoon.
Hij zou geopereerd moeten worden. Dat zou heftig worden, want we hadden te maken met een gezwel.
Wat maakt het nu uit hoe oud je kind is. Drie weken, drie maanden, drie jaar of dertig jaar?
Het maakt niets uit. Want het is je kind en dat zegt alles.
En niets maar dan ook niets is meer belangrijk. Er is simpelweg een ding dat telt: de gezondheid van je kind.

Ik hield me goed toen we die morgen bij hem waren totdat hij werd opgehaald om naar de operatieafdeling te gaan.
Hoe rot ik me ook voelde…hij zou mijn tranen niet zien! Daar schiet niemand wat mee op.
Dus ik kletste wat, rommelde wat aan op zijn kamer en we keken elkaar wat lachend aan. Maar zowel hij als ik waren niet op ons achterhoofd gevallen en kennen elkaar te goed om niet van elkaar te weten dat het behoorlijk rommelde van binnen.
Maar hé…bij mij geen tranen!
Samen met twee verpleegsters naar de lift. Hij ging rechtsaf naar de OK, wij linksaf naar huis.
Of we nog even afscheid wilden nemen.
Tja…en toen kwamen de tranen wel en in de lift, toen die veilig gesloten was, nog veel meer.
Wat je dan denkt en ineens voor je ziet is eigenlijk zo absurd.
Toen dat grote ziekenhuisbed werd weggereden met hem erin, zag ik ineens uit het niets een ander bed op mijn netvlies komen.
Dat was een ledikantje. Ook met spijltjes. Zo’n 28 jaar geleden.
Hij wist toen met zijn twee jaar, zonder dat we ook maar iets konden vermoeden of zelfs wisten, dat er een spijltje los zat.
En met dat spijltje stond hij om kwart voor 6 ’s morgens vroeg voor mijn bed.
Hij keek me doodgemoedereerd aan en zei:” Ik klaar met slapen!”

We wisten dat het een heftige operatie zou worden. Het kon lang duren en dan zou er sprake zijn van een verwijdering van zijn long.
Het duurde ook lang. Ik heb nu ervaren dat je misselijk kunt zijn van angst, dat het zweet op je voorhoofd kan staan, en dat je jezelf moet concentreren op je ademhaling.
De operatie was goed geslaagd. Twee derde van zijn long heeft hij mogen houden. Alles zou goed komen en we konden dit met een gerust hart achter ons laten.
Ga maar even naar hem toe, werd ons gezegd.
Van een sterke vent met een geruststellende lach van het komt goed, hadden we die morgen afscheid genomen. Nu zagen we hem terug met zoveel pijn en aan allerlei toeters en bellen. Ook dat beeld vergeet ik nooit meer. Maar wat was ik blij. Het zou ook allemaal goed komen.

Zo’n gebeurtenis vergeten is uitgesloten bij mij.
Hoe onvoorstelbaar is het in te zien dat je kind zo’n kracht heeft en een positieve levenshouding.
Je kind blijft dan wel je kind maar je wordt tevens geconfronteerd met het feit dat hij een volwassen vent is die sterk op zijn benen staat, die alles in het werk stelt om zijn doel te verwezenlijken, die sommige zaken voor even accepteert omdat het niet anders kan, maar dan ook doorschiet naar goud!

Twee jaar later moest ik een heupoperatie ondergaan.
Wat heb ik toen veel aan hem gedacht!