Vanuit de verte zag ik haar al lopen.
Ik herkende haar dansende paardenstaart ogenblikkelijk tussen al die andere paardenstaarten.
Het tafereel was zoals elke week.
Vijf acht en negenjarigen bloedfanatiek hockeyend op een kwart veld.
Ouders en enkele opa’s en oma’s langs de kant.
De geschiedenis herhaalt zich.

Ik ken het. Onze kinderen honkbalden en ons leven bestond zo ongeveer uit honkbal.
Halen, brengen, supporteren, verre uitwedstrijden rijden, honkbalkampen, bardiensten en je nek thuis breken over boeken met honkbalplaatjes.
Als straks de zesjarige kleinzoon ook voor honkbal kiest, zal het déja vu helemaal compleet zijn.

Mijn ouders en schoonouders braken zich de hersens over de spelregels.
Ik heb het ze nooit kwalijk genomen want die zijn nu eenmaal moeilijk.
Die beproeving blijft mij bespaard want de hockeyregels ken ik wel een beetje.
Alweer twee jaar geleden tekende mijn kleindochter alle kledingstukken en hockey attributen uit en schreef er exact bij wat waarvoor was.
Oké, les een had ik binnen en er zouden er nog meer volgen.
Dat boekje bewaar ik mijn hele leven.
Het ontroerde me toen en nu nog steeds als ik het opensla.
Als ik zo dat spul bezig zie, ben ik dankbaar dat ze sport.
Die passie, samenwerking, discipline en overdosis buitenlucht zijn, zo vindt deze oma, heel belangrijk.

Tussen het knutselen, tekenen, de mooiste dingen maken van Lego en samen shoppen, kletsen we heel wat af.
Sinds ik geconfronteerd werd met diabetes, komt daar het onderwerp gezond zijn bij.
Ze weten wat ik wel mag hebben en zijn bezorgd.
Weten ook exact wat ik niet mag hebben en vooral kleinzoonlief heeft daar een inventieve methode voor gevonden om dit probleem op te lossen.
Met trouwe hondenogen kijkt hij me aan. Als ik dan, op mijn beurt hèm aankijk, weet hij hoe laat het is.
“ Oh oh, oma heeft me door.” zie ik hem denken.
Waarop hij vleiend zegt :”Dat mag jij niet hebben hè. Mag ik het dan hebben?”
Met een big smile en een liefkozend handje op de mijne, verdwijnt het koekje regelrecht in zijn mond.

De hockeyende kleindochter heeft me nog een wijze les geleerd.
“Neem altijd al je pilletjes mee, dan kun je onverwachts lekker gezellig meeëten.”
Ik heb goed naar haar geluisterd en volg haar raad op.
Ze wil rechercheur worden en dat is nu al te merken.
Zaken uitpluizen en controleren….op haar bucketlist staat een misdaad oplossen met Ellie Lust!

Al twee maal voorgekomen dat ik naast haar zit met eten, ze langs mijn bord kijkt en zegt:” Oma, je hebt wat vergeten.”
Ik duik dan in mijn tas en leg de pilletjes die ik moet slikken op tafel.
Ze zegt niets maar houdt me in de gaten.
Keurig netjes slik ik, na een tijdje, alles door.
We eten verder, dan kijkt ze me aan en lacht.
We kennen elkaar….ze is blij want ze weet….gezond zijn en blijven is hartstikke belangrijk!