Lang leve het fenomeen facetimen.
Ideaal in diverse situaties, maar soms ook pijnlijk als kinderen en kleinkinderen heel ver weg wonen en je alleen maar digitaal kunt knuffelen.
God zij dank is dat niet in mijn geval.
Dus ik zeg: lang leve het facetimen.

Ons jongste kleinkind is afgelopen week vier jaar geworden en dus mag hij zeggen: " Ik zit in groep een."
Zijn zus zit alweer een maand of negen in groep drie en overstelpt ons met een vocabulaire waar je u tegen zegt. Voorlezen is nu ook exact voorlezen. De neiging om het hier en daar wat minder heavy te maken als het spannende verhalen betreft, kan ik definitief vergeten.
"Oma, dat staat er niet." is een uitspraak die ik twee maal gehoord heb en een derde keer riskeer ik niet meer.
Wat is dus wijsheid? Voorlezen wat er staat.
Onbegrijpelijk wat een bijna zevenjarige kan lezen.

De afgelopen week was moeilijk i.v.m twee overlijdens die op ons pad kwamen.
Een ervan was mijn schoonmoeder.
Het bidprentje van Oma-Oma, waarop we een gedicht hadden laten afdrukken, werd onder de loep genomen door onze kleindochter en letterlijk langzaam voorgelezen.
Ik viel van mijn stoel van verbazing.
Dat we vaak, ook via FaceTime, hebben gevraagd :" Wat voor woordje heb je vandaag geleerd?" mag duidelijk zijn.
We vragen het niet meer, maar zijn overgestapt naar andere vragen.
Wat meer op een hoger level.

Terug naar de kleinzoon die dus exact op een van de twee begrafenissen vier werd.
We switchten van begrafenis naar zijn verjaardag en hij kreeg alle aandacht. Je wordt maar eenmaal vier, nietwaar?
De uitspraak:"Ik werd wakker en toen was ik vier, dàt is raar." houden we erin.
Een puur realistische conclusie, waar geen speld tussen te krijgen is.

Na de moeilijke week, ging het leven gewoon door.
Ook voor onze vierjarige, want hij was officieel kleuter en startte op maandagmorgen in groep een.
Toch weer spannend. Ook voor deze Oma.
Dus dat werd facetimen met ons die avond.
Hij wist dat wij dat zouden doen.

Toen de verbinding tot stand kwam, zat meneer pontificaal in beeld. Koppie ondersteund in de handpalmen, ellebogen op tafel en de vingers lichtjes trommelend op zijn wangen.
De uitdrukking van zijn snoetje was een mengeling van een spannend verhaal vertellen en het gevoel van schiet op, ik heb nog meer te doen.

Natuurlijk was onze eerste vraag: "En....hoe is het geweest?"
Ogenblikkelijk kwam het antwoord, alsof hij zich volledig voorbereid had.
" Ik heb géén nieuw woordje geleerd!"

Ik was op alles voorbereid, maar dit antwoord niet.
Of hij dat gegeven de school kwalijk nam of ons voor wilde zijn om deze veelgestelde vraag opnieuw te moeten horen, weet ik niet.
Wat ik verder gevraagd heb, weet ik ook niet meer exact.
Ik wist alleen dat ik deze uitspraak voor het nageslacht moest vastleggen...