Deze titel kwam ik tegen op facebook.
De titel van een slaapliedje, speciaal ingezongen voor je kind of kleinkind.
Nou, daar heeft deze oma wel oren naar.
Ze heeft zelf niet de beroerdste stem maar zo ingezongen door twee supertoffe papa’s met een mooi muziekje eronder, is natuurlijk veel echter.
Je steunt er ook nog eens een goed doel mee.

Bij deze opa en oma is zo langzamerhand de fase aangebroken dat ook kleinkind no 2 het middagslaapje voor gezien houdt.
Het verschilt van dag tot dag, van activiteiten en omgeving.
Gistermiddag realiseerde ik me dat opnieuw.
Ik voelde de bui al hangen toen ik Lenn naar bed bracht.
Hij leek moe, was het ook wel maar tijd inleveren om te gaan slapen was beslist geen optie.
Die tijd kon hij beter gebruiken om de boel op stelten te zetten.

Vastgeroest aan een speelgoedgitaartje, struint hij bij ons door de kamer en tuin.
Alles wat muziek is zuigt hij op. Of het nu Nijntje is die zingt of danst, de zangkwaliteiten van de Wiggles, een Australische mix tussen Sesamstraat en K3, een CD met lichte klassieke tonen of een oudje van Elvis.
Gitaar in de houding, regelmatig strak omhoog brengend met gestrekte armen, gebogen rug en krom kontje.
Ondertussen raffelen zijn vingers over de speelgoedsnaren. Let wel, in tegengestelde richting van onder naar boven.
Het wordt vaak een samenspel want ik krijg gitaar no 2 in mijn handen gefrot met de boodschap: “Oma ok taar.” En bloedserieus spelen we samen verder.
Onze rocker van twee jaar.

Terug naar het slapen.
“Lenn, Oma is ook moe, ik ga ook even slapen.”
Deze pedagogische gedachte van me, na de constatering dat het middagslaapje niets zou uithalen, sloeg echt nergens op.
Dat wil zeggen: kleinzoon bleef rustig liggen, mij meelijwekkend aankijkend in de trant van – ze weet niet beter - ik speel maar even mee.
Wat wil nu het geval?
Deze oma sukkelt weg en heeft niet meer in de gaten dat ze op een Dora dekbed de binnenkant van haar ogen bekijkt.
Ik schrok wakker van een vreemd geluid.
Dat waren een paar vingertjes die langs de spijlen van het ledikantje gingen.
Bijzondere muziek.
Ik realiseerde me ineens waar ik was, keek in twee ondeugende oogjes en vroeg volkomen overbodig: ”Moet jij niet even slapen?”
Bij het woord moet, schoot Lenn overeind en riep :”Ikke wakke.”

God allemachtig, wat moet je dan?
Lachen, super onpedagogisch maar ik ben ook maar een mens…
Opa heeft het even overgenomen, want we hebben ook nog een kleindochter die haar oma terug wilde.
Opa lukte het overigens wel!
Kijk, en daarom zijn mijn pijlen gericht op het slaapliedje: Wist je dat de zon al slaapt.
Je moet hoop houden, ook al is het maar voor even...