Ik stond er al, jaren geleden. Ergens achterin.
Ik stond met volle teugen te genieten van Jelle Amersfoort en zijn live band die een volle tent met peuters, kleuters, papa’s mama’s en opa’s en oma’s volledig op zijn kop zette.
Jelle was vaste gast op de Boulevard, het theaterfestival van ’s-Hertogenbosch.
Ik wist het toen al. Als ik Oma zou worden, dan zat ik met mijn kleinkind in die tent, ruimschoots op tijd want het is altijd volle bak en vol is vol.
Vorig jaar was het zover: mijn kleindochter was drie jaar.
Maar wat baalde ik. Geen Jelle Amersfoort. Ik had bijna een klacht ingediend…

Het boekje van Theaterfestival Boulevard 2013 kwam binnen. Ik heb onmiddellijk alles uitgeplozen en YES, hij zou komen.
Om er zeker van te zijn dat we op tijd zouden zijn, logeerde Isa die nacht bij ons.
Ze had er zin in, al wist ze niet wat haar te wachten stond. Maar liedjes zingen en gitaar spelen en alles wat met show te maken heeft, heeft haar volledige aandacht.
In de draaimolen speurde ze al, als een volleerde hoofdrolspeler van Flikken Maastricht, het festivalplein af, waar het zou gebeuren en ze riep vanuit een blauw wit busje : “We gaan want ik zie al kindjes.”
Zo zat ik dus op de plankenvloer met Isa voor me, appelsap binnen handbereik.
Wel tien keer heeft ze gecheckt of die grote wijzer bovenaan stond op mijn horloge. Het zou om 15:00u beginnen.
Daar was Jelle en zijn vette live band!
Hij begon meteen met een klapper. In de Maneschijn in een lekker up tempo. Alles wat 6 jaar en jonger was, schoot overeind en swingde er meteen op los. “Hé,”riep Isa met gloeiende ogen.“ Dat ken ik.”
Bijna drie kwartier lang gooide Jelle de ene na de andere song de overdekte planken vloer op. Hij genoot er ook van net zoals zijn bandleden. Er werd geklapt, gesprongen en gedanst. Zeker met het liedje: Ik zag een klein zigeunermeisje.
Isa kwam toen niet meer overeind. De moeheid had toegeslagen en ze genoot zittend op de grond.
Na afloop zag ik pas hoe druk het was. Afgeladen vol. Ik hoop het volgend jaar weer mee te maken. Dan gaat mijn kleinzoon ook mee. Dat kan nog wat worden, want ik voorzie een beetje dat hij door de planken vloer stampt en op het podium wil om assistentie te verlenen op zanggebied. Dat zien we dan wel weer.
Nu was het al genieten geblazen.
Doodop met een smeltend ijsje in de hand zijn we naar huis gelopen.
Tja…we hadden ook te lang liggen kletsen als twee theetantes die avond ervoor onder het Dora dekbed. Dan ben je gewoon moe de volgende dag.
Vakantie hoor, ik kijk dan niet zo nauw. En hartsgeheimen delen met je kleindochter van vier, is mij veel waard.

Hoe dan ook, ik ga weer wijzer het weekend in.
Was Isa’s wens mama worden van drie meisjes…nu liggen de kaarten anders.
Ze wil nu Oma worden. Maar dat kan niet.
“Waarom niet?” vroeg ik zo onnozel mogelijk.
“Oma’s hebben kort haar en dat heb ik niet!”