Jaren geleden maakten mijn beide ouders een poppenkast voor hun twee kleinzonen die nu 33 en 35 jaar zijn.
Mijn vader timmerde het grote gevaarte in elkaar, mijn moeder schilderde het geheel en maakte er een pracht tekening op van een konijntje en ballonnen.
Op talloze verjaardagen heb ik poppenkast gespeeld op de kinderfeestjes die we organiseerden. Zelfs op wijkfeesten in een grote tent in het park van de Rompert waar we toen woonden.
Via een vriendin die destijds bij de VVV werkte kwam ik bij mensen thuis om kinderverjaardagen op te vrolijken.
Wat was ik voorzichtig met dat ding want die poppenkast was voor mij gewoon meer als een poppenkast.
Het was een pracht herinnering aan mijn ouders.
Ik beloofde mezelf dat ik ooit in de toekomst poppenkast zou spelen voor mijn eigen kleinkinderen. Met net zoveel plezier als ik het voor mijn kinderen had gedaan.

Nou, afgelopen weekend waren kleindochter van vier en kleinzoon van een jaar bij ons. Drie lange gezellige dagen, twee korte nachten…
The moment was there! Ik zou poppenkast gaan spelen.
Boven het hele zaakje uitgestald inclusief prachtige dierenpoppen die ik al jaren als logees op zolder had. Die poppenkast ook trouwens, zuinig afgedekt met een gordijn.

"Oma, ik ga ook poppenkast spelen," zei Isa die sinds ze een blauwe maandag op de kleuterschool zit, zo ongeveer volwassen is geworden.
"Oké spannend,"en ik kroop met Lenn op mijn schoot tegen de muur aan en wachtte vol spanning af.
Daar kwam de zwarte pinguïn door de gordijntjes.
Ik voelde Lenn enigszins verstijven.
Isa had talent want met woeste bewegingen kwam de leeuw ten tonele.
Nou, wat er toen gebeurde, had ik van m’n leven niet gedacht.
Kleinzoonlief zette het me toch op een brullen! Daar kon geen leeuw tegenop. Dikke tranen dropen naar beneden en hij was niet te houden en kroop zo wat in me.
"Lenn, ik ben het maar," zei zijn grote zus maar hij keek haar aan met blikken die konden doden.
Probleem!
Dilemma!
Kleindochter wilde poppenkast spelen en haar tranen zaten hoog .
Kleinzoon stroomde helemaal over en had bijna geen tranen meer en vervloekte poppenkast inclusief een halve dierentuin.
Tja, wat moest ik nu doen?
Met wat overredingskracht beloofde ik Isa dat ik samen met haar heel gauw nog eens poppenkast zou spelen, als Lenn er niet was of sliep.
Haar zusterliefde won.
"Oké,"zuchtte ze "dan gaan we prinses spelen."
De poppenkastpoppen of eigenlijk poppenkastdieren, die al een hele tijd op flesjes gedrapeerd in het zicht stonden, heb ik op zolder gelegd. De poppenkast ook maar even.
Ik wil me niet schuldig maken aan jeugdtrauma’s.

Vandaag was Lenn weer bij ons. Ik bracht hem naar boven om te slapen. Nog voordat we aan de bovenste tree waren, schoten zijn oogjes richting de plaats poppenkastdieren.
Tja, die waren er niet. Stonden er ineens twee van die eendjes met zo’n touwtje waar je aan kon trekken!
Stomverwonderd keek hij me aan.
Of hij het nog wist!
Ik moest lachen en kreeg als dank een stralend snoetje .

Mijn poppenkastdroom komt vast nog wel eens uit. Ook met Lenn. Zal ik dan toch maar gewoon zo’n oubollige Jan Klaassen kopen? Misschien dat dat wel werkt….