Elk jaar komt deze datum terug.
Net zoals bij iedereen ontkom je niet aan je verjaardag.
Maar naarmate je ouder wordt, is de emotie (als ik dat woord mag gebruiken) anders. Vandaag is het weer 10 juni.

Vroeger sprong ik mijn bed uit in ons huis in de Hinthamerstraat.
Ik werd opgevangen in de huiskamer of ergens in de lange gang die door het huis liep.
Opgewonden en nieuwsgierig naar wat ik zou krijgen en ik voelde me echt een jaar ouder.
Ik was een heel gevoelig kind, veel te braaf al zeg ik het zelf.
Vaak genoeg heb ik geroepen: als ik het over kon doen, hing ik veel meer de beest uit. Dat heb ik in de loop van de jaren wel wat achter me gelaten. 
In mijn 32 jaar vrijwilliger van Oeteldonk sowieso.
Maar toch blijft er voor altijd een stukje klein meisje van toen in me verstopt.
Ergens achter mijn hart, tussen mijn bloedbanen en in mijn hersenholtes.
Ik vergelijk het altijd met een moment op de lagere school.

Ik zat in de tweede klas, zoals dat toen heette, bij Juffrouw Kempkes.
Een schat van een mens die me graag in het zonnetje wilde zetten.
Zo ook die morgen van mijn verjaardag.
Mijn moeder had een rok en truitje gebreid, passend bij elkaar.
Rok grijs met blauwe strepen, trui blauw met grijze strepen.
Het viel op en daar was ik niet zo van.
Ik bleef liever op de achtergrond.
Nu was het zo, dat juffrouw Kempkes voor de koffie zorgde en iemand van haar klas mocht meelopen met suiker en melk.
En ja hoor, die tiende juni mocht ik mee want ik was jarig.
Och jee…moest ik met die rok en dat truitje de hele school door!
Wat zeggen ze tegenwoordig over zo’n situatie?
Kei voor schut, niet cool, niet chill en nog meer als ik mijn oudste twee kleinkinderen moet geloven.
Ik heb het overleefd en heb zelfs niks laten vallen.

Ik ben inmiddels 66 jaar verder.
Juffrouw Kempkes heb ik allang vergeven.
Mijn moeder ook, zelf moeder en oma zijnde en die kant van je bestaan snappend.
Deze week was mijn kleinzoon op YouTube te zien toen hij zijn woord deed in het Bossche Jeugdparlement.
En mijn kleindochter, onze sweet sixteen mocht voor de musical de hoofdjurk maken en is nog eens aangesteld om de nieuwkomers in het komende jaar te ondersteunen met een luisterend oor.
Nu ik dit schrijf, zeg ik: Oma hou op. Want je bent geen haar beter.
Hoeft allemaal niet voor hen.
Tja… DNA of zoiets?

Vanmorgen toen ik wakker werd, was er maar een kleine gang in mijn appartement.
Ik was niet nieuwsgierig en mijn hoofd zei: oh lekker rustig want ik vierde het niet zo dit jaar.
Ik keek op mijn mobiel naar appjes en zakte rustig onderuit, nog nagenietend van gisteren toen mijn gezin de boel hier binnen onveilig maakte.
Dat staat nu bovenaan mijn lijst.
Je wensen worden anders. Meer richting gezondheid en de vele contacten die je hebt en aan je denken.
Een kaartje geplakt op mijn keukenraam….een bos bloemen en inspreekbericht van een kleinkind en een slinger die je ophangt van je kleine kleinzoon. Helemaal zelf gemaakt.
Nou ja …klein! Met de regelmaat van de klok geeft hij aan gauw naar de basisschool te gaan.
Als je wiegend en zingend met de allerkleinste van 8 maanden wang tegen wang zit, is dat ook al een mega cadeau.
Morgen is het alweer 11 juni en ik hoop ontzettend dat er nog vele malen 10 juni mag langskomen.
Andere tijden, andere gesprekken, andere generaties en blij zijn met alle kleine dingen in het leven.

Ik heb een grote doos, waar ik spullen in heb bewaard van vroeger.
Een prachtig geel jurkje met geborduurd bloemmotief en mijn communiejurk.
Geen gebreid grijs rokje met blauwe strepen en blauw truitje met grijze strepen.
Toeval?
Nee, ik denk het niet.
Dat setje is een eigen leven gaan lijden in mijn geheugen en meer niet.
Sorry Mam!