Ze zal ongeveer 4 jaar geweest zijn, toen mijn kleindochter met een enigszins verbijsterende opmerking kwam.
Ze keek me aan, toen we bloedserieus een kunststuk aan het maken waren.
“Oma, ik word niet zoals jij.”
“Wat bedoel je nou?”
Twee bruine ogen priemden dwars door me heen en toen kwam een antwoord dat ik nooit had kunnen bedenken.
“Oma worden want Oma’s hebben grijs haar en dat heb ik niet.”

Ik heb haar geruststellend uitgelegd dat ze zich daar geen zorgen over hoeft te maken. 
Vaak heb ik er nog aan gedacht, zeker op míj́n reis naar een volledig grijze dakduif.
Toen ik al halverwege die reis was, hoorde ik mijn kleinzoon achter in de auto roepen:” Oma, je hebt grijze haren achter op je hoofd.”
En wederom moest ik iets uitleggen. Dat ik nog grijzer zou worden, dat gebeurt nu eenmaal als je ouder wordt en je haren niet meer verft.
Het bleef even stil en toen hoorde ik half serieus, half plagend: “Nou, ik denk dat ik dan niet meer op bezoek kom als jouw haren helemaal grijs zijn.”
Haha…nou, hij kwam net zo vaak als anders. Alles went, ook een grijze oma.

Paralell aan dat grijze haar, loopt het ouder worden.
Nou…daar heb ik af en toe toch meer moeite mee, dan een grijze kop.
3 Jaar geleden verruilde de kleindochter die dacht geen oma te kunnen worden, haar vertrouwde basisschool voor de middelbare.
Er veranderde het een en ander maar ik wist: we gaan nog lekker genieten van de drie basisschooljaren die kleinzoonlief voor de boeg heeft.
Zomaar ineens dient zich dan nu het laatste voorjaar op de basisschool aan.
Hoe kan dat nou?
Dat betekent dat we hem straks ook minder gaan zien.
Ik zal hem missen, als hij niet meer bij ons komt uitblazen na een drukke schooldag.
Zijn humor, analytisch kijken, bezorgdheid, passie en toekomstdromen, ik zal het allemaal missen maar het hoort erbij.
Ik maakte vast een foto van deze bijna 12 jarige toen hij, net als zoveel oppasdagen, weer naar huis werd gebracht door Opa. Ik hangend op verdieping vier en hij fanatiek zwaaiend naar boven.

In Amsterdam woont ons derde kleinkind.
En videobellen is favoriet, als we niet echt samen zijn.
Hele verhalen en veel, heel veel lachen.
Hij is twee jaar en heeft het razenddruk.
Rijkdom.
Vorige week overkwam me iets nieuws.
Na een heel verhaal zei hij “doei” en drukte vastberaden op het knopje en het beeld werd ogenblikkelijk zwart.
Toen ik uitgelachen was, schoot er iets door mijn hoofd.
Dat doei en het beeld op zwart zetten, staat misschien wel symbool voor hoe het leven voorbijraast.
Symbool voor datgene wat nu even centraal staat bij mij: het ouder worden en veranderen van je leven.

Het is echt waar!
Het gebeurt.
Bam…weer drie jaar voorbij.