Daar ging het spul.
De groepen acht van de basisschool van mijn kleinkinderen.
Onder een stralende zon liepen ze door een erehaag van medescholieren, naar de auto’s die klaarstonden om ze te rijden naar het schoolkamp.
Het afsluiten van een waardevolle periode die letterlijk en figuurlijk een basis is geweest van hun twaalfjarige leventje.
De eindmusical komt nog en dan zit het erop.
Ik kan wel stoer doen, maar deze oma vindt het toch wel een dingetje…
Huh?
Hoe kan dat nou, waar zijn die twaalf jaar gebleven?

Dat was toch vorig jaar dat we in het oude Carolusziekenhuis tegen elf uur ‘s avonds de kans kregen om een wolk van een baby te bewonderen ?
Tjonge dat was emotioneel. Ik geloof dat ik wel vijf keer tegen mijn schoondochter heb gezegd :“ Dank je wel.”
Mijn mooie kleindochter lag in haar bedje. Ze was een geschenk uit de hemel.
Mijn zoon, moe van alle emoties, keek stralend naar zijn dochter en zei:”Ja...het is goed gelukt.”

Huh?

Dat was toch een paar maanden geleden dat een acht maanden oud hummeltje, bij het slaan van de klok bij ons, verwachtingsvol naar die andere klok keek?
Het hoorde in haar leventje bij opa en oma.
Die hadden toen twee klokken die herrie maakten. Er zat wel verschil in.
De ene hing aan de voorkant, de andere aan de achterkant.
Maar….er was een groter verschil.
Die aan de achterkant was wat luier en sloeg pas als de klok aan de voorkant net klaar was.
Ze wist het en keek ernaar en na de laatste slag ging haar wereld gewoon verder, waar die even had stil gestaan.

Een aaneenschakeling van geweldige momenten en gesprekken schieten op zo’n dag als vandaag door mijn hoofd.
Ook een aaneenschakeling van gesprekjes samen.
Van de rolverdeling prinses en prins met het nadrukkelijke item: “ Ik was toen Prinses Sneeuwwitje,” tot een verkooppraatje op de trap volgestouwd met speelgoed en een zelfgemaakte kassa.
Een hoogtepunt werd ook samen in bed praten tot kwart over twee ‘s nachts, hand in hand. Zij kon niet slapen en ik ook niet.
Dat werden toen diepe gesprekken.
Pure rijkdom.

Het komt wel goed met deze puber.
Sterk sociaal bewogen, klaar voor de toekomst.
Begaan met het milieu, enorm creatief, en de wens om eens een boek uit te brengen.
Natuurlijk zullen er valkuilen komen en moeilijke periodes.
Dan is het de kunst om die te overwinnen.
Dat zal haar lukken.
Een cordon van mensen die van haar houden heeft ze rondom zich.
Haar broer, die nog drie jaar een basisschoolleerling blijft, zal haar missen.
Wij ook, als we op die speelplaats staan.
Maar alles went.

Toen ze tien jaar was, schreef ze voor Opa Opa, mijn vader, een prachtig gedichtje.
Samen hebben we dat op zijn graf gelegd, op de dag dat hij 104 zou zijn geworden.
Ik moest slikken.
Zij vond het heel normaal.
Het was háár cadeautje.

Bij mij staat het getal 70 inmiddels op de teller.
Ik wil daar nog vele jaren bij verzamelen.
Wie weet ...misschien mag ik over 12 jaar nóg eens zeggen:
“Huh, waar zijn al die jaren gebleven?”

Net als veertien dagen geleden, zal ze me dan aankijken, haar schouders ophalen en enigszins verlegen zeggen:” Achter ons.”