Dorita de Bekker-Vorst
verhalen en gedichten
Be a rainbow in someone else’s cloud
~

Vorige week gebeurde het dan eindelijk.
Hot item in het nieuws.
Wanneer mogen de opa’s en oma’s weer op hun kleinkinderen passen in deze coronatijd?
Belachelijk natuurlijk mijn reactie, maar ik sprong echt een gat in de lucht.
Het voelde alsof mijn persoonlijk probleem nu eens onder de aandacht kwam.
Een nog jonge opa met zijn kleindochter van een jaar of drie op schoot, werd de vraag gesteld:”Niet oppassen op uw kleinkind, hoe zou u dat vinden? U hebt ervoor gekozen om het wel te blijven doen in deze tijd.”
De jonge opa, kon niet meteen antwoord geven.
Hij wist het wel maar een slootje tranen achter in de keel, belemmerde dat.
Die tranen liepen inmiddels over de wangen toen hij intens verdrietig zei, dat hij dat niet overwogen had en er vurig voor gekozen had om zijn kleinkind zoveel mogelijk bij zich te hebben.
Hij had enkele jaren geleden een niertransplantatie gehad en sindsdien koos hij voor elke seconde geluk.
Een andere, al wat oudere opa en oma, werd dezelfde vraag gesteld.
Zij keken enigszins geïrriteerd de interviewer op anderhalve meter aan en hun ogen spraken boekdelen.
Antwoord: we hebben het samen goed besproken, ook met onze kinderen, maar we blijven oppassen. Klaar! Ons geluk en worden we ziek, dan worden we ziek.
Nou mag iedereen natuurlijk zijn mening hebben.
Iedereen mag zijn eigen keuze maken.
Ik spreek absoluut geen oordeel uit.

Toen ik dit allemaal zag, schoot ik ook vol.
Ik snap de emotie zo goed.
Iedereen die opa en oma is en oppast, gruwt van deze maatregel.
Zo onnatuurlijk.
Dat gemis van het knuffelen, samen rollebollen over de grond van het lachen, samen serieuze gesprekjes hebben dicht tegen elkaar aan, op schoot kruipen en samen TV kijken, doet echt letterlijk pijn.
Aan beide kanten.
Lang leve de raamkusjes en het gebaar van over elkaar geslagen armen met de vingers op de rug ten teken van knuffelen, maar god wat baal ik van dit gemis!

Natuurlijk snap ik het, gezondheid gaat voor. Niet alleen van mij maar van iedereen. Zo moet je denken èn handelen. Althans dat vinden deze opa en oma.
Ik zit vet in de risicogroep en accepteer en respecteer.
Er is een liedje van, ik dacht Conny Stuart, die met verve zingt:”Dus zeur niet zeur niet.”
Hoe vaak die zin niet door mijn hoofd is geschoten weet ik niet, maar iedere keer zet het me wel op z’n plek.
Ik ken drie zussen die in twee maanden tijd hun beide ouders hebben verloren aan dit rotvirus. Hun kinderen een opa en oma.
Verschrikkelijk!
Dus Dorita...zeur niet.
Dat neemt niet weg dat ik veel heb nagedacht deze afgelopen maanden.
En tevens besef ik wat een rijkdom het is om kleinkinderen te hebben.
Wat een geluk dat je ook weet en ziet en voelt dat ook je kleinkinderen je zo missen.
Als dit alles een vorm van resetten is dan zeg ik: “Oké begrepen, maar nu ben ik er helemaal klaar mee.”

Ik koester de appjes met hartjes en ingesproken berichtjes. De doorgestuurde foto’s van allerlei momenten en de tik tok filmpjes die ik allemaal like.
De facetime momenten dat ze languit voor de camera liggen en hun visie geven over het huiswerk.
Het koppie van kleinzoonlief die niets zegt maar breeduit zijn tong achter een loszittende tand duwt en dat ding fanatiek laat wiebelen.
Als we op anderhalve meter in de tuin even samen zijn, is het vooral mijn elfjarige kleindochter die gespannen op haar stoel zit en net zoveel frustratie heeft als ik.

Al deze herinneringen bewaar ik in de hoop, dat ik straks als oud vrouwtje tegen hen kan zeggen:” Och jongens, weten jullie nog van toen? Verschrikkelijk was dat, maar we hebben er het beste uit gehaald wat er in zat.”
Een ding is zeker.
De geschilderde regenboog op de kaart van mijn kleindochter, die ik weken geleden uit de bus haalde, bewaar ik voor altijd.
Een symbool van deze tijd.
“Be a rainbow in someone else’s cloud!”
Die regenboog is mijn houvast geworden.

Ik hoop vurig dat er meer mogen komen in de toekomst.
Voor al degene die moet worstelen met donkere wolken, ontstaan in deze coronatijd.