Daar rennen ze dan.
Twee kleine mannetjes, boordevol energie.
Drie en vijf jaar en razend druk met duizend dingen.
Je kijkt ernaar en lacht met een harteklop die verdwaald raakt door je hele lijf.
Ik herinner me dat moment nog glashelder.
Mijn kinderen.

Ik hoor ze, wat jaren daarna, nog zeggen:” We kopen later een tweekapper samen.”
Ik moest erom lachen en voelde me rijk.

We zijn 36 jaar verder.
Ze wonen 100 km van elkaar.
Hun levens zijn totaal verschillend.
De oudste heeft een gezin.
De jongste woont samen.
Ik ben twee schoondochters rijker en twee prachtige kleinkinderen.

De momenten waarop we allemaal samen zijn koester ik.
De keren dat die twee zonen van me slap liggen van het lachen koester ik.
Dan komen bij hen de herinneringen boven van al die dingen die ze samen hebben meegemaakt.
Ik schreeuw geluidloos:” Houdt die tijd vast, blijf samen lachen. Dat is jullie basis.”
Alletwee druk druk druk, met hoofden die over lopen.
Alletwee met hele andere zaken bezig.
Alletwee van mij, maar meer van hun partners en hun kinderen.
Zo hoort het ook.
Ik word straks een stuk verleden, zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.

Als het stil is in huis en ik relaxed in mijn bank hang, kan ik dankbaar zijn.
Als ik mijn kleinkinderen van school haal en hun verhalen hoor barst ik van geluk.
Rijkdom.
Herinneringen kunnen je rijk maken.
Ik heb ze en ze overwoekeren vervelende herinneringen.
Zo wil ik het ook, ik laat het tuingereedschap staan en laat alles gewoon groeien.

Soms denk ik stiekem toch nog wel eens…

Ik zou nog wel eens over honderden blokjes lego willen balanceren.
Ik zou nog wel eens stiekem mee willen luisteren als ze min of meer in codes avonturen samen deelden.
Ik zou nog wel eens onder hun boomhut willen staan en naar boven roepen: “ Ik heb drinken voor jullie.”

De cirkel van het leven.
Teer op je herinneringen en plak ze vast in je hart.
Voor mij zo belangrijk.

Als die kinderen van mij nu maar samen altijd die herinneringen blijven delen.
En blijven lachen.
Elkaar vast blijven houden.
Ook al zit er 100 km en een totaal ander leven tussen.

Dat is mijn wens.
Ik vind dat ik dat toch wel mag zeggen.
Want ik ben gewoon...
Moeder.