April.
Een maand barstensvol herinneringen, die ik elk jaar, ongevraagd, weer op mijn bord krijg.
Een hele rits aparte dagen passeren de revue.
1 April,18 april, 23 april, 25 april en 5 mei sluit deze emoperiode.

Voor wat betreft 1 en 18 april, is het een duidelijke zaak.
De verjaardagen van de kleinkinderen.
Dit jaar krijgen we een kleindochter die de puberleeftijd heeft bereikt.
Ik betrap me erop dat ik die dag met een dubbel gevoel zal beleven.
Afscheid van een periode waarvan ik intens heb genoten.
Maar ook weer een kostbare tijd die eraan komt, want we kletsen samen wat af en ik geniet van haar verhalen, interesses en vragen.
Aangezien ik twee zonen heb, is het een openbaring om naast een stoere kleinzoon, een kleindochter te hebben.
Dat constateerde ik heel bewust, al jaren geleden, toen ze achterin de auto zat en me bekeek toen ik instapte.
Ze kon net praten en terwijl ik als een stenen beeld naar buiten staarde, hoorde ik zeggen:”Oma mooi rokje aan!”
Ik kreeg bijna een appelflauwte want zoiets dergelijks hadden die drie kerels van mij nog nooit gezegd!

23 April is de sterfdag van mijn Vader.
Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan hem.
En dat alweer 16 jaar.
Ik ontkom er niet aan. Hoe ouder ik word hoe meer gelijkenissen blijven komen en verbazen.
Uiterlijk ga ik meer op mijn Moeder lijken, maar qua karakter zit die Vader van mij in mijn hoofd.
Hij was 60 jaar kerkzanger en de Paastijd was druk voor hem en zijn tenorstem.
Komt het dan voor dat ik onverwachts het Halleluja hoor van Händel, dan krijg ik last van heftige prikkende ogen.
Die klanken...zo overduidelijk met hem verbonden.

5 Mei.
De sterfdag van mijn Moeder.
Voor mij een periode van veel tranen en ook weer opluchting.
Met een sneltreinvaart teruggereden vanuit Frankrijk, toen het telefoontje kwam dat het zo slecht ineens ging.
Ik heb niet meer met haar kunnen praten.
Samen met mijn zus, heb ik een hele nacht lang haar pols vastgehouden, hopende dat ze mijn aanwezigheid toch voelde en ik troost kon geven.

Tot op de dag van vandaag, staat op mijn netvlies die onwaarschijnlijke brede glimlach.
Een glimlach vlak voordat ze ons verliet.
Zo wonderlijk.
Zo symbolisch.
Het was goed zo.
Ze kreeg haar rust.
Ze wilde maar een ding.
Naar mijn Vader.
Daar is ze nu alweer 14 jaar.

Komen we op 25 april.
Verjaardag jongste zoon.
Mijn beide zonen hebben een geweldige band gehad met hun Opa’s en Oma’s.
Wat een rijkdom dat ze met elkaar hebben kunnen lachen, kunnen praten en van elkaar hebben kunnen houden tot dik in hun twintigste.
Ik kan alleen maar hopen, dat dat geluk ook voor mij is weggelegd.

De 23ste verjaardag van de jongste, was moeilijk.
We hebben het wel een beetje gevierd, maar voor de eerste keer misten we een belangrijk persoon.
Opa.
Op deze verjaardag was Opa er niet maar ging híj naar Opa.
Alleen, naast zijn kist zitten en praten vermoed ik.
Elke centimeter rondom zijn kist heeft hij bestudeerd.
Hoe kon ik het beste zitten om toch nog een keertje afscheid te kunnen nemen.
Ik wilde niet, maar hij haalde me wel over en hij zette me letterlijk op de plaats die hij in gedachten had.
Het ging goed, ik heb er geen nare herinneringen aan overgehouden.

Wat jaren later, in dezelfde periode kwam hij vertellen dat hij definitief in Amsterdam ging wonen.
Wat bekomen van de eerste schrik ruimden we toen hij weer weg was, de koffiekopjes op en op het whiteboard in de keuken, vonden we de woorden: ik hou van jullie, ook vanuit Amsterdam...

Naast de paaseitjes zal ik ook al deze herinneringen weer gaan verven.
Het hoort erbij in april.
Ik hussel het wel weer door elkaar en hanteer het gezegde van mijn kleinzoon als iets niet helemaal duidelijk is.
“ Oma….dat zie je toch, dit is kunst!”