Het is alweer 12 jaar geleden, maar vergeten zal ik deze reis naar Berlijn nooit.
Het was de eerste Kerst zonder mijn ouders.Ik zat niet lekker in mijn vel en kon mijn draai niet goed vinden.
Na de eerste Kerstdag met onze kinderen gevierd te hebben, reden we daags erna naar vliegveld Maastricht/Aken.
‘s Avonds zou EasyJet ons naar Berlijn vliegen.
De eerste vreemde ervaring kwam op ons pad toen we in de vertrekhal(letje) van Maastricht aankwamen.
We waren wat aan de vroege kant maar toch….
De deur was open, doodse stilte en we moesten zelf het licht aandoen.
Op het moment dat ik dacht in een soort horrorfilm beland te zijn, kwam er leven in de brouwerij.
Iemand van het grondpersoneel kwam binnen en vertelde ons dat we koffie konden pakken uit de automaat.
Slimme jongen….die koffie hadden wij al op en we zaten aan het tweede bakkie toen onze medepassagiers binnenkwamen.
In een andere ruimte werden de passagiers verzameld, toegesproken en ondertussen zagen we onze koffers in een redelijk klein vliegtuig geladen worden.
Anno 2018 zou ik gedacht hebben:”Waar zijn we aan begonnen?”

Alles ging goed en op vliegveld Schönefeld pakten we een taxi en reden door een besneeuwd stuk Berlijn naar de wijk Charlotteburg waar ons super appartementje lag. Heerlijk relaxed, met niemand iets te maken en het goede ontbijt stond elke morgen voor onze deur.
Vier dagen lang in een andere wereld. Een witte wereld. De sneeuw lag een halve meter hoog en het was steenkoud. Maar hé...het had wel wat!
We sjouwden de hele dag van ‘smorgens 10:00u tot 17:30u en tegen de avond ploften we neer in ons heerlijke warme onderkomen.
Natuurlijk kun je deze wereldstad niet uitspitten maar wat hebben we veel gezien. Wat hebben we veel eetgelegenheden en cafeetjes gehad en met name glühwein drinken in Pepita Unter der Linden, was heerlijk. Nadeel: je kon steeds moeilijker overeind komen om weer naar buiten te gaan. Wat was het koud!
We hebben drie pogingen gedaan om de Reichstag binnen te komen.
Helaas...de sneeuwstorm was te ijzig en de rijen te lang.
Maar wat was alles mooi, indrukwekkend en romantisch.
Boordevol herinneringen pakten we weer onze koffer om richting huis te gaan.

Aangekomen op het vliegveld hoorden we hoe erg het in West Europa gesteld was met de weersomstandigheden. Onze vlucht van 19:00u werd voorlopig gecanceld, de ene na de andere vluchthaven sloot zijn deuren.
Er kwam een alarmerend telefoontje van de kinderen.
“ Blijf daar, niet te doen hier, levensgevaarlijk te rijden.”
Toen dachten we nog dat dit de eerste overnachting op een vliegveld zou worden.
Dan maar morgenvroeg.
Mijn gedachten waren bij de inhoud van de koffer. Had ik iets bij me dat als kussen zou kunnen dienen?
Die gedachten waren er hooguit 5 minuten. Op een gegeven moment ontstond er reuring, hollende mensen, taxi’s die passagiers oppikten om naar hotels te brengen en incheckbalies die min of meer werden overvallen.
Wat bleek? Het vliegveld ging zijn deuren sluiten. Overnachten was een no go en de volgende vlucht was pas op Nieuwjaarsmorgen!
Nee….dat zal toch niet gebeuren? We wilden naar huis met Oud en Nieuw naar de kinderen.
De film die zich toen afspeelde in de vertrekhal was er een vanuit de oude doos. Charlie Chaplin die vliegensvlug op en neer liep en met hem nog vele andere mensen.
Met heel veel kunst en vliegwerk kregen we het voor elkaar om een vlucht met German Wings te boeken naar Keulen.
Verder werd er voorlopig niet gevlogen.
Afgeladen vol dat vliegtuig, ik zakte onderuit en was blij dat we weer wat verder kwamen.Maar relaxed was ik allerminst.
De groep Nederlanders, met name Limburgers, werd een soort van familie en we plozen uit hoe laat er een trein naar Aken zou gaan.
Dat was 0:35u. Het aantal stops tussen Keulen en Aken….? Ik raakte de tel kwijt.
Opgepropt zaten we op elkaar en het middenpad stond boordevol koffers.
Om 2:00u pakten we samen met een jong stel uit Limburg een taxi naar Maastricht.
Toen naar de auto.Konden we rijden? Werd het gekkenwerk? Moesten we weer overnachten op die bankjes op die vreemde luchthaven Maastricht?
Niet nodig want daar was alles opnieuw stikdonker en bovendien bleek dat er redelijk te rijden was.
Heel langzaam verdwenen we in de op een na laatste decembernacht van 2005.
We gleden onze straat binnen om 5:35u.
Thuis!

Wat een gelukzalig veilig gevoel. Thuis!
Zo belangrijk in een mensenleven.
Wat heb ik me dat toen goed gerealiseerd.
Met een heel bewust schathemelrijk gevoel ben ik 2006 ingegaan.
Hoeveel mensen hebben geen thuis?
Wat zeuren we toch.
Geen huis hebben. Overgeleverd aan de straatstenen, de kou en zo bang en onzeker.
De hele jaarwisseling heb ik dat gevoel bij me gehouden en iedere jaarwisseling komt dat weer naar boven.

Ik wens iedereen prachtige warme en veilige Kerstdagen, en een gezond en overgelukkig Nieuwjaar.
Dat iedereen altijd een veilig en warm thuis mag hebben, samen met al degene die je dierbaar zijn!!