We staan weer voor de eerste week van mei. De viering 4/5 mei.
Ik ben een kind van vlak na de oorlog en ben doordrenkt met de verhalen over de Tweede Wereldoorlog van mijn beide ouders.
Op mijn netvlies staat voor altijd de onthutsing van mijn vaders gezicht toen hij ons vertelde van Piet Kerssens, de man die op de Wilhelminabrug is doodgeschoten. Vlak voor zijn dood, is hij nog langs mijn opa en vader gelopen en riep tegen hen:" Ga naar binnen, veels te gevaarlijk."
Mijn jongste zoon heeft er een prachtig blijvend document van gemaakt toen hij zijn opa interviewde en filmde over de Tweede Wereldoorlog.
Een opdracht destijds van school.
Mijn opa van mijn moeders kant zat in het verzet. In zijn huis op de Graafseweg in Hintham, waren tijdens de bevrijding een aantal "Tommies" ingekwartierd. Naast het feit dat dat toch bijzonder prettig moet zijn geweest voor zowel de "Tommies" als mijn moeder en haar 5 zussen, was het ook beangstigend en spannend.
Het grote huis en de tuin, die ik toch in detail kende, veranderde voor mij in een decor van een oorlogsfilm, als ik al die verhalen hoorde.
Persoonlijk hebben beide families geen verliezen geleden. Dit in tegenstelling tot zoveel andere families voor wie de komende periode toch weer een dubbel gevoel zal geven.
Als 64 jarige zeg ik dat je nooit deze periode mag vergeten .
Ik snap het als de jongere garde hier anders tegenover staat, maar ik blijf zolang ik kan herdenken.

Het lijkt zo gewoon: veilig wonen in vrijheid.
Gisteravond trof me de zin van een man die met zijn gezin uit Nepal en die verschrikkelijke aardbeving terug kwam in Nederland.
"Je kijkt naar beneden en vertrouwt de grond niet meer onder je voeten." zei hij.
Iets, waar wij totaal niet bij stil staan, zelfs niet als we vol ongeloof naar de scheuren kijken in de huizen in Groningen.
Datzelfde geldt voor het leven in vrijheid. Je staat er niet bij stil. Ja, het afgelopen jaar kwam het dichterbij door alle aanslagen. Maar hoe snel vergeet je en ga je weer op de automatische piloot verder?

Dat gevoel en dat alles is voor mij tastbaar geworden, door mijn correspondentie met een 94 jarige man uit Canada.
Tien jaar geleden, toen mijn moeder op 5 mei overleed, heb ik het van haar overgenomen.
Nog steeds gaan er brieven en kaarten over en weer van Nederland naar Manitoba in Canada.
Francis, want zo heet hij officiel, is een van de overgebleven Tommies die bij mijn opa was ingekwartierd.
Samen met de enige oom die ik nog heb, zijn wij zijn Dutch Family.
Zijn kerstkaarten komen steeds eerder, want het tijdsbesef wordt minder.
Als Sinterklaas hier afreist naar Spanje, heb ik zijn kerstkaart al binnen. De ingesloten brieven komen niet meer. Dat is teveel gevraagd maar ik koester het steeds moeilijker bibberende handschrift. De brief die me het dierbaarste is, is die van mijn moeder. Tommie stuurde hem mij nadat ze was overleden. Daarin vertelde mijn moeder hoe het met haar en met de baby was. Die baby was ik!

Straks gaat er weer een kaart naar Canada. Het is bijna 4 mei.
"Love and thanks for mine and our freedom. Many greetings from Dorita."
Op 4 mei hangt bij ons de vlag weer halfstok ten tijde van de dodenherdenking.
Mijn gedachten gaan automatisch naar Canada.
Natuurlijk komt de tijd dat onze Tommie er niet meer zal zijn.
Maar ik hoop nog even niet.
Die kaarten en het 4 mei gevoel zijn toch heel bijzonder voor me....