Ik word bang
De lichten van de Eiffeltoren doofden
Ik word wat bang
De Boulevard Périphérique was leeg
Het departement waar ik afgelopen zomer liep
De wijk waar ik op een terrasje zat
Beangstigend stil

Het was geen droom
Ik zag het nieuws, ik hoorde de schoten
Ik zag de angst en voelde me ziek

Parijse straten met enkel gebouwen
Stenen onvindbaar, geen grond te zien
Ze verdwenen onder de miljoenen mensenvoeten
Die samen stroomden achter tientallen nabestaanden
Die zomaar ineens hun geliefden verloren
Afgemaakt op straat en op hun werk
Totaal verbijsterd terwijl ze boodschappen deden

Het was geen droom
Ik zag het nieuws, ik hoorde het verdriet
Ik zag de vastberadenheid, ik voelde me ziek

Arm in arm liepen zij, onze wereldleiders
Strak achter elkaar onder de lucht van Parijs
Een zwijgende lijn loodzwaar van emoties
Een droombeeld, een statement, een streep van hoop
Een trait-d'union van geloof
Want dát wil ik behouden

Het was geen droom
Ik zag het nieuws, ik voelde saamhorigheid
Wreef vlug over mijn wangen, mijn tranen weg

Ik wil niet bang zijn
Wat wil ik dan
Gewoon
De Eiffeltoren in een zee van licht
Zolang ik leef
Zolang mijn kinderen leven
Mijn kleinkinderen leven
Mijn achterkleinkinderen
En verder en verder
De toekomst in

Alsjeblieft?