Annecy, gelegen aan het meer van Annecy in zuid oost Frankrijk.
‘s Morgens om 8:15u: 31 graden!!
Het is heet dus. Ik ben ooit in Death Valley geweest in Californie…nou deze temperaturen gaan aardig dezelfde kant uit.
Annecy wordt het Venetië van Frankrijk genoemd. Inderdaad. Zeer de moeite waard.

Wij waren in een totaal andere omgeving terechtgekomen als waar we vandaan kwamen.
Zaten we eerst super relaxed in een prachtig stukje Charente Maritime, nu in een druk toeristisch gedeelte aan de voet van de Alpen.
Opvallend detail op deze camping: ontieglijk veel Nederlanders. Inclusief karaoke avond. Vanuit mijn bed heb ik, een enigszins met dubbele tong zingende landgenoot, 58 maal horen zingen dat ie stapelgek op Suzanne was. Frank Sinatra of Lee Towers, net hoe je het hebben wil kwamen ook voorbij. I did it my way.
Dit soort campings staan niet direct bovenaan ons lijstje maar hé…we hadden plaats hier. Ik wilde naar de bergen en naar Annecy, dus niet zeuren!

Toch heeft zo’n camping ook wel wat want je ziet hier allerlei categorieën mensen.
Zo was daar Ome Joop die met een hoedje over zijn ogen, zijn kale koppie beschermend tegen de zon, sloefend op slippertjes zich suf sjouwde aan een grote afwasbak vol spul die hij strak voor zijn buik hield.
Kleine kinderen liepen te zeulen met flessen water en hippe moeders liepen zich in het zweet, sommige met bloedmooie figuurtjes, andere van dezelfde leeftijd huldigden het principe: laat maar hangen wat hangt!
Maar allemaal met eindeloos geduld voor hun kroost, zuchtend onder de hete zon.
We leven in 2013 dus in het wifigedeelte op de trappen naar de doucheruimte, was bijzonder veel digitaal verkeer. Zeker na 20:00u ‘s avonds was het een soort van communicatiebureau in badkleding.

Met name het internationale tintje van zo’n vakantie maakt indruk op de kleintjes. Omdat we zelf een kleindochter van 4 jaar hebben met wapperende krullen oftewel staartjes inclusief Hello Kitty speldjes en een kleinzoon van een jaar die nog net niet kan lopen maar god weet wat dat wordt als hij het wel kan, ben je toch gefocust op dat kleine spul.
Toen mijn wederhelft terug kwam van de wasruimte, vertelde hij het volgende.

Een Nederlandse moeder met twee lieve kleine ukkies, was net klaar met dochterlief en zeepte fanatiek haar zoontje in. Het meisje wachtte rustig tot mama en broer klaar waren, ondertussen stiekem contact zoekend met de Opa die bij deze Oma van dit verhaal hoort.
Als Opa Piet keek, draaide ze vlug haar koppie verlegen om.
Na een paar keer, haalde ze diep adem en zei zachtjes: “Bonjour.”
“ Hallo,” antwoordde mijn wederhelft met een vertederend hart.
Terwijl hij wegliep hoorde hij het meisje stomverbaasd roepen:”Mama, hij doet het gewoon in het Nederlands!!”