Vandaag is de laatste dag van ons bezoek aan Lissabon.
Als ik uit mijn hotelraam kijk, zie ik in de verte de Taag glinsteren. Deze rivier die ontspringt in Spanje mondt hier vlakbij uit in de Atlantische Oceaan.
Lissabon. Mooie stad met een warm kloppend trots historisch hart. Onnoemelijk veel restaurantjes, fadomuziek, sardientjes en stokvis op een miljoen keren anders klaargemaakt, prachtige aangelegde pleinen en stoepen waar de Portugezen meesters in zijn. Trammetje 28 wurmt zich met piepende remmen door nauwe bochtige straatjes. Het verdient aanbeveling vingers binnenboord te houden want je schuurt ze allemaal kapot tegen de stenen van de huisjes, die niet kunnen ademen als lijn 28 langskomt.
Maar Lissabon heeft ook een andere kant. Als je net het hart van de stad uit bent, ziet het oplettend oog van de toerist de gaten in de stoepen. De ooit grote majestueuze gebouwen die je overal vindt kapot, ramen dichtgemetseld, of gewoon enkel bestaande uit de buitenmuren. Verloedering naast gewoon weer wel een keurig appartementencomplex. Vele oude trotse banken, die enkel nog dagdromen over de tijd dat geld binnen hun muren huisde. De crisis heeft hier loeihard toegeslagen. Geen geld om te renoveren. Overal daklozen die je behoorlijk lastig vallen en vragen of ze wat mogen eten.
Er was zelfs een jonge vent die met open hand onder onze neus stond, vertelde dat hij lang in Duitsland had gewoond, ook vloeiend Duits sprak en nu niets had om te eten.
Tja, ik kan er niets aan doen maar de gedachte schiet dan toch door m'n kop : was er gebleven of begin hier een loopbaan als tolk, gids, vertaalbureau of what ever!
Gisteravond was de stad hier een gekkenhuis want Benfica stond in de finale van de Europa League. Een show gesposord door het Portugese biermerk Sagres draaide al de hele dag op een van de grote pleinen. Vlaggen toeters, shirtjes en dassen, Lissabon ontplofte. Helaas, ze hebben het niet gered. Ik had het Portugal zo gegund. Zoals een journalist die hier woont vertelde: winnen had een megaboost kunnen zijn voor de economie van dit land.

De wat oudere generatie kent ongetwijfeld Kapelaan Odenkerke nog. De hoofdrolspeler uit de succesvolle TV serie: Dagboek van een Herdershond.
Nou hij leeft nog hier in Portugal, is geen spat ouder geworden, werkt enkele honderd meters van ons hotel en hij stond achter me.
Brilletje op, wat onhandig en schutterig, haartjes in de scheiding en zijn kapelaans out fit heeft hij ingeruild voor een oberskostuum. Het restaurantje waar we waren stond met een dikke negen op internet, we deden net of er geen TL licht was en konden concluderen dat het waar was. Meer dan verrukkelijk. Niet alleen dat. Een tiental obers maakten er een feestje van. Allemaal tussen de veertig en vijftig en de lol spatte er vanaf. Men stond op gepaste wijze enkele meters van de gast vandaan terwijl de keuze werd bepaald, was men er dan uit wat er gegeten zou worden, dan kwamen ze dichterbij om vervolgens aan je tafel helemaal los te gaan. Ze vlogen voor je, het ene geintje na het andere geintje voor jou als gast maar ook met elkaar.
Ik heb me suf gelachen om de kop van een bolbuikige veertiger die niets anders deed dan met een stralende lach biefstuk plat slaan. Ondertussen waarschijnlijke wat schuine moppen vertellen tegen de kok die zich aan de andere kant van de open keuken het vuur uit de sloffen liep.
Alleen Kapelaan Odenkerke deed niet mee. Hij viel uit de boot. Zijn voetjes roffelden over de vloer. Hij viel bijna over zijn veters heen en hij had duidelijk een keus gemaakt en moet gedacht hebben: 
"Ik zeg liever zes keer sorry tegen mijn gast als ik vork en mes neerleg en piepertjes en stokvis serveer, dan dat ik ze aankijk." Hij zei echt niets naast het sorry, maar toch heb ik hem gehoord.
Want achter mij heeft hij zeker vier maal geniest. Vlak achter elkaar. En dat heeft hij een half uur later nog eens herhaald....

Ik vraag me nu al twee dagen af: deed hij dat nu voordat ik mijn stokvis kreeg van hem of daarna? Deed hij dat voordat hij mes en vork voor me neerlegde of daarna?
Dat heb je ervan als je ogen tekort komt en je je waant in een komische film.
Dan weet je dat gewoon niet meer!

Nou ja, maar niet meer aan denken....