Kon het altijd maar op deze manier mogelijk zijn.
Dat was mijn gedachte toen ik terug liep naar huis, nadat ik afscheid had genomen van een hele sterke vrouw. Een vrouw die haar hele leven ogenblikkelijk klaar heeft gestaan voor de ander. Een vrouw die al zoveel had meegemaakt .

Ik werd door haar gebeld. Ze vertelde me dat ik haar binnenkort niet meer zou zien. Zo gauw er plaats was in het hospice, zou ze daar naar toe gaan om te sterven.
Mijn god, hoe kon dat nou?
Half januari was ik nog bij haar. Lachen en herinneringen ophalen over Carnaval. Er was niets aan de hand.
En nu, half maart resten haar slechts nog enkele weken.
Te jong.

Wat kon ik zeggen, wat zou ik zeggen?
Geen tot ziens en het gaat je goed.
Zinnen als, hoe is het mogelijk… had ze al zoveel gehoord.
Woorden als, wat erg toch…die kon ze dromen.
Overbodig.
Onbegrijpelijk.
Onbelangrijk.
Wat dan, vroeg ik me af.

Ik hoefde me niets af te vragen.
Ze maakte het me zo gemakkelijk.

Geen treurnis, het is nu eenmaal zo.
Ik heb alles al geregeld.
Mijn laatste wensen liggen bij mijn dochters.
Zij zorgen dat het goed komt.
Nu alleen dat hospice nog.
Dan hoef ik mijn kinderen niet meer te belasten.

Of ik een koekje bij de thee had gehad?

We lachten samen, ze vertelde haar dochter over mijn vader.
Mijn vader die haar zo goed getroost had, toen ze het moeilijk had.
Ze schonk me daarmee een rijk gevoel .
Och, zij en ik kennen elkaar al zo’n 38 jaar en delen ook een verleden.
Ondanks het leeftijdverschil.

Ik zei dag, ik bel je volgende week.
Dat is goed meisje, zei ze toen.

Er waren geen tranen.
Ook niet toen ik thuis kwam.
Hoe kan dat nou voor zo’n gevoelsmens als ik?
Gewoon…ze maakte het me zo gemakkelijk.


Afscheid nemen doe je, je hele leven.
Dit was een afscheid voor het leven.
Een afscheid van het leven.
En een herinnering voor altijd.