Diabetes is een ziekte die steeds meer de kop op steekt.
Door wat voor oorzaak dan ook.
In mijn geval is het genetisch bepaald en ik werd er in 2016 mee geconfronteerd.
We zijn nu 8 jaar verder en ik werk me suf om alles in goede banen te leiden, maar mijn discipline wordt de laatste jaren nu niet direkt beloond.
Volgende week krijg ik een sensor om zo alles meteen te kunnen checken en erop te kunnen reageren.
Ben ik er blij mee? Nee. Want voor mij betekent het dat het achteruit gaat.
Dat is wat me boos maakt.
Ook verkeerd, want diabetes heeft effect op stemming en emoties.
Ik heb het ook niet uitgevonden maar ja…wordt er toch mee geconfronteerd.
Ik heb nu eenmaal een emotioneel karakter en dat matcht niet goed.
Voor alle duidelijkheid: ik ga niet zielig doen en dit is geen klaagzang.
Dit stuk is enkel bedoeld om deze ziekte onder de aandacht te brengen en er wat dieper in te duiken.
Niet op wetenschappelijk gebied maar puur de ervaring van een mens die nu eenmaal uitgevallen is, zoals ik en zo zijn er meer.

Toen ik 2 jaar na mijn borstkankerperiode te horen kreeg dat ik diabetes had, was mijn eerste reactie: oké, dat kan er ook nog wel bij.
Half cynisch bedoeld maar ik snapte wel waar dat ellendige gevoel vandaan kwam.     Mijn moeder had deze ziekte zelf ontdekt in de jaren zeventig vorige eeuw, maar ik zat nog in de modus van die ellendige hormoonpillen en vroeg me af wanneer die troep in mijn lijf zich nou eens rustig zou houden.
Sorry hormoonpillen, het had niets met jullie te maken maar beroerd voelde ik me wel.Lichamelijk en geestelijk.
Ik was vast van plan, om het ene af te bouwen en schoon verklaard te worden en dat diabetes 2 gevecht ging ik ook winnen…dacht ik!
Er kwamen pillen, met name de bekende metformine en het ging prima.
Maar dat lijf van mij deed gewoon zijn eigen zin en ik had niets te vertellen.
Ik heb het vaak vergeleken met een bevalling.Je lijf is de baas en bepaalt.
De pillen werden wat opgehoogd en ik dacht nog steeds: nou ja, een pilletje meer moet lukken.
In de zomer van 2019 werd ik schoon verklaard. Borstkanker weg, lichamelijk dan. Ik mocht een datum uitkiezen dat ik mocht stoppen met die hormoontroep. Die datum werd de verjaardag van mijn kleindochter.

Nieuwe fase, even die suikerziekte aanpakken en door.
Dat pakte anders uit.
Dit emotionele mens maakte van alles mee wat onder mijn huid ging zitten.
Kreeg steeds meer bijwerkingen en het was niet meer te doen.
Werd ook bozer, want ik hield me keurig aan de regels, ontzegde me van alles en vond het bloedoneerlijk allemaal.
“Ja", zei mijn diabetes verpleegkundige,”boos worden helpt niet. Dan schieten je waardes weer omhoog.” 
Ja daaag…hoe kan ik mezelf veranderen?
Om een lang verhaal kort te maken: mijn vingers zijn nu zowat doorgeprikt om steeds  die waardes te meten, dus ik moet blij worden dat die sensor komt.
Ik spreek mezelf ernstig toe : kom op, er zijn ergere dingen. Opnieuw het gevecht aan gaan.
Maar ik baal wel.

Waar ik aandacht voor wil vragen is het feit dat er zoveel meer samen hangt voor sommige mensen die niet juist reageren op de medicatie.
Je komt in een soort rouwproces terecht want er zijn diverse dingen die gewoon niet meer kunnen.
Je bent ziek van de moeheid soms en je merkt dat je vastloopt. Een soort van burn out.
Moet je je er voor schamen ? Ik heb er tegen gevochten maar ik schaam me er nu niet meer voor.
En mensen die je aankijken met zo’n gezicht van - niet weer die klachten - skip je dan maar voor even. Je hoeft je niet altijd te verantwoorden. Het is niet leuk dat ik insuline moet spuiten en die waardes in de gaten moet houden, maar hé…er zijn veel ergere dingen. Tel je zegeningen.
Maar…daar pleit ik wel voor:  mensen die je met begrip en empathie omringen zijn het beste medicijn.
Ik was niet zo actief op mijn site dit afgelopen jaar.
Was wat weggezakt in mijn gehannes met de gezondheid.
Tot iemand in Waalwijk me vroeg: ”Wanneer komt er weer een verhaal van jou?” 
Dat triggerde me zeker. Lieve tekenaar…dank je wel!

De geboorte van mijn vierde kleinkind was het hoogtepunt van dit jaar.
Speciaal voor hem komt er een mooi gedicht op mijn site in het nieuwe jaar. 
Wat ook hielp waren twee videootjes van mijn oudste kleinzoon van 12.
“Oma, ik kan niet naar de stad met 11/11, dus ik doe het maar op mijn eigen manier.”
Terwijl de Oeteldonkse muziek over zijn huiswerk knalde en hij met zijn rood wit gele das om, helemaal uit zijn dak ging dacht ik: “Dat is oplossingen zoeken en daar kan ik nog wat van leren.”
Die nacht sliep ik als een blok en hij kreeg al vroeg in de morgen een appje: ”Dank zij jouw filmpjes heb ik goed geslapen en is mijn suikerwaarde 6.5. Dank je wel.”
Dat bedoel ik met iemand over een dood punt helpen.
Mijn twaalfjarige kleinzoon heeft de juiste impact misschien niet helemaal meegekregen maar hij heeft intuïtief gedaan wat hij voelde en daarmee wat ik nodig had toen.
Dat is exact waar diabetes ook om draait. Zeker als die bloedglucosewaardes in oorlog blijven.

Ik ga verder. Met mijn diabetes, mijn sensor en mijn nieuwe inspiratie voor deze site.
Blijf gezond allemaal!