Als je ouders sterven
Is dat dan spijt hebben van
Spijt dat je wel eens mopperde
Spijt dat je soms zuchtte
Voel je dan
Een verbijsterende eenzaamheid
Want
Je bent geen kind meer van

Niets meer horen
Niets meer klagen
Niets meer zorgen
Niets meer delen
Geen verleden samen
En geen toekomst meer

Als mijn ouders sterven
Laat het dan gebeuren in mijn armen
Stil maar - rust maar uit
Niet bang zijn
Je hebt het zo goed gedaan

Laat het gebeuren in mijn armen
Net zoals toen
Toen ik kwam
Veilig in hun armen.

--------------------------------------------

Altijd een bos bloemen op haar tafel
Altijd een boeketje in haar nabije zicht
Frèle fresiaatjes, trotse tulpen
Een dag met bloemen was een dag met licht

Ze kende haar moeilijke momenten
Van eenzaamheid, pijn en stil verdriet
Haar boeketje bevatte wel eens een scherpe distel
Maar bovenal de blije dankbaarheid van de margriet

Blij dat je er weer was om haar boeket te schikken
Met een aai over de kleuren van het duizendschoon
Met een warme glimlach voor de vrolijke viooltjes
Voelde ze zich rijk als bloemen van de keizerskroon

Maar... gelijk de stengel van een gerbera zocht ze steun voor haar afnemende krachten
De knoppen van de trosanjers bleven steeds vaker dicht
En toen kwam de dag dat het boeketje niet meer leefde
Er kwamen geen bloemen meer, er was geen licht

Dat duizenden rozenblaadjes je veilig mogen bedekken
Rust nu maar uit, tezamen met Piet
Het is goed zo, de bloemenvaas blijft leeg nu
En vertrouw op de kracht van de Vergeet-me-niet!

--------------------------------------------

Zo stil

Waaiende bomen
Lachende bloemen
Spetterende sterren
Warme zonnestralen

Ik zie niets meer

Knallende kurken
Tetterende muziekskes
Felle discussies
Zuiver getroffen zangnoten

Ik hoor niets meer

Mooie stad van ons - je voelt wat kouder
Oeteldonk - wat ben je stil
Jeroen Bosch - kun jij me helpen
Binnendieze - vang me op - ik tril

Dag - we zullen je niet meer horen
Dag - we zullen je niet meer zien
Maar voelen wel - op Markt en Parade
In onze St. Jan en in de Cathrien

In elke trompet zullen we je naam horen
Elke saxofoon en elke trom
Fred - je naam is voor eeuwig versmolten
Met de tonen van het Bossche carillon.

--------------------------------------------

Iedere tegel in de Bossche straatjes
Alle klanken van een Oeteldonks instrument
Alle hoekjes van de rolstoeltribune
Zullen je zoeken onuitputtelijke gouwe vent

Jeroen Bosch tuurt in de verte
Geeft zich dan over aan stil verdriet
Net als al die mensen die je tegenkwamen
Het is niet te bevatten - je bènt er niet

Nooit meer samen een pilsje- of iets organiseren
Nooit meer de liefde delen voor onze mooie stad
Het doet zo'n pijn dat te moeten beseffen
We koesteren talloze mooie herinneringen want..

Dat blijft onze grootste schat.

--------------------------------------------