In deze vakantietijd, wordt men onherroepelijk geconfronteerd met de aanwezigheid van campers op de weg.
Na jaren een caravan gehad te hebben, stapten we ook over op een camper. Nou ja…tje.
Hij of zij ( wat is het eigenlijk) was niet groot maar heel functioneel en supergezellig.
We hebben er heel Europa mee doorgetuft.
Ik tel vlugvlug, 10 landen.
Het mooiste vond ik altijd het eerste uur van de nieuwe dag.
Hoog boven de grond, riemen vast en klaar voor een nieuw avontuur.
Waar zouden we slapen vannacht?
Prachtige jaren maar de eerlijkheid gebiedt me ook een wat mindere kant te belichten.

Dat was zeker in het jaar 2009.
We hadden een grote tocht voorbereid richting Frans Baskenland, een stuk Spaans Baskenland, de mooie badplaatsen daar aan de kust, en het begin van de Pyreneeën, om daarna naar het noorden te rijden naar de Charente Maritime naar vrienden.
Ons eerste doel: Lourdes.
We hebben dit bedevaartsoord, waar zoveel mensen uit heel Europa komen, ook gezien.
Maar voordat we zover waren…
Hardop zingend naderden we Lourdes, totdat we ineens stoom uit de motorkap zagen komen.
Stoppen, motorkap open en het zingen verging ons snel.
Aan boord waren twee accu’s waarvan er een aan het schuiven was gegaan.
Gevolg: kortsluiting en het lekken van accuzuur. Het ding moest eruit.
Nu heb ik een handige man, dus na een paar uur hannessen had hij het voor elkaar. Met toch nog enigszins de bibbers in ons lijf, hebben we Lourdes bezocht, een grote kaars opgestoken bij de beroemde grot en we moesten verder want het werd al wat donker.
Toendertijd mocht je nog overnachten op de grote parkeerplaatsen bij winkelcentra.
Met uitzicht op de karretjes van Leclerc, zakten we langzaam in slaap.

De eerste grote berg van de Pyreneen, bleef ons aankijken en we besloten naar boven te rijden de volgende dag.
Mijn enthousiasme zakte met elke meter richting top.
Dat beetje mist beneden werd angstaanjagend veel.
Visioenen van een camper met inhoud, die in een ravijn belandde, gingen in mijn kop zitten.
Nee, ik wilde die top echt niet meer zien.
We ontdekten wat minuscule gehuchtjes en zochten een brievenbus om wat kaarten te posten, om daarna terug te rijden.
Wat er toen gebeurde, staat 13 jaar na dato, nog op mijn netvlies.
Brievenbus gevonden, ik stapte uit en vergat de deur te sluiten, waardoor die camper langzaam achteruit reed, manlief als een razende omliep om die deur dicht te doen maar de handrem vergat. Op hetzelfde moment kwam een postwagentje aantuffen om die bewuste brievenbus te legen, en die klapte tegen de openstaande deur.
Bij mij paniek. Camper stond inmiddels stil. De postdame bleef rustig, kalmeerde me wat en wees ons de weg naar de eerstvolgende garage om de boel even te laten checken.

Pfff, rijden en na nog geen 3 minuten zag ik, door een groot open stuk, het wegdek aan mijn kant meerijden!
“Piet, deur kan niet meer helemaal dicht. Groot gat. Stoppen!” 
Dat was de zin die ik nog enigszins kon zeggen, terwijl we de eerstvolgende mogelijkheid scande om uitgebreid te stoppen.
Terwijl ik stokbrood zocht en koffie zette, had manlief al een idee in zijn hoofd hoe hij de boel kon fiksen.
Eerst maar eten.
Ik sneed een stokbrood doormidden en sneed dwars door mijn vinger.
Bloed deppen en verband eromheen. 
Eerlijk, ik was even klaar met die berg en de tranen zaten hoog.
“Ik wil naar Gifi” snotterde ik.
Voor mij het ultieme rustgevende moment en plaats om alle sores achter me te laten.
Gifi is een heerlijke grasduinwinkel boordevol leuke gadgets en kleinmeubelen, een soort combi van de Action en Blokker en Xenos maar dan met een Franse twist.
Gegeten, en de deur van de camper op een veilige, toch wel behoorlijk professionele manier vastgesjord.
Ik was gerustgesteld en kon er alleen aan die kant niet uit.
So what ? Je kon er nog op twee andere manieren uit.
De eerstvolgende camping was de onze en met een tas vol spul van Gifi zaten we ‘s avonds voor de vastgesjorde deur met een gerustgesteld hart koffie te drinken.
Thuis zouden we de deur laten maken.

De week daarna hebben we prachtige tochten gemaakt en op hele mooie camperplaatsen gestaan in dat mooie Franse Baskenland. Vooral Espelette, het dorpje bekend van de pepertjes, maakte indruk. Even de grens over naar Spaans Baskenland en de keuze viel op een camping in Pamplona.
Op zoek daarna, verdwaalden we een beetje en kwamen we in het centrum terecht.
Nog geen punt, die camper van ons was niet zo groot, maar waar we uitkwamen waren die straatjes waar de bekende stieren doorlopen als bekend èn berucht evenement. We mochten erin maar… hoe kwamen we eruit?
Zo smal! Achteruitrijden ging niet, dus rustig blijven en doorrijden maar.
Al rijdende kwamen we terecht in een straatfeest. Niet op een plein maar in die supersmalle straatjes. Veel mensen met kleine kinderen en veel kinderwagens staarden ons aan.Mijn raam stond open en in no time kwam er een naar drank ruikend hoofd naar binnen, een Spaans levenslied lallend.
Dat hoofd belandde op mijn schouder. We moesten even stoppen en ik deed mijn raam maar razendsnel dicht. Mensen voor de camper en kinderwagens die omhoog werden gehouden en de feestvreugde zwol aan. Buiten dan. Wij voelden ons niet zo feestelijk en wilden zo snel mogelijk weg.
Ze lieten ons er door en ik knikte enigszins vriendelijk en beschaamd.
Ik keek nog eens achterom en dacht: mijn god, wat moet dat hier angstig zijn als die stieren als gekken door die straatjes stormen.
Dat ritje zullen we ook nooit vergeten.
De camping hebben we gevonden en ik heb die nacht gedroomd dat ik achterna werd gezeten.

In week drie deden we Bordeaux aan.
De stad die nu, net als zoveel gebieden in Zuid Europa, te maken heeft met bosbranden.
Dat geldt ook voor Dune du Pilat, waar we bovenop hebben gestaan na een mega klautertoer. Ook daar grote branden. Verschrikkelijk.
Frankrijk is prachtig en alle herinneringen van de vakantie 2009 namen we mee naar St Fort sur Gironde, waar we in de watten werden gelegd door onze vrienden.

Twee jaar geleden hebben we een megagrote camper gehuurd en een tocht gemaakt door ons eigen land.
Mooi maar toch… die kleine camper met en zonder vastgesjorde deur en andere probleempjes, zit diep in ons hart met meer dan geweldige herinneringen!
En die neemt niemand ons af.