Het is maar vijf minuten.
Een wandeling van mijn huis naar de fysio.
Een wandeling die ik, een tot twee maal per week maak, om in het oefenzaaltje van de fysio te werken aan mijn conditie.
Vanaf mijn achterdeur naar de Weverplaats, via de Beurdsestraat naar de Verwersstraat.

Het was nog vroeg en de zon scheen al volop in de oude kronkelstraatjes van dit stukje binnenstad. Licht klassieke klanken stroomden de openslaande deur uit van het oude huis met het schuine dak van de klokkenreparateur.
Zij zochten hun weg naar buiten en nestelden zich in het prachtige pand aan de overkant, van onze Bossche modeontwerper Addy van de Krommenacker.
Een waterval van rozen, hangend over het bruggetje van de Binnendieze, leek duidelijk te genieten van de zon en de muziek.
De toeristen in het bootje dat over het rimpelloze water gleed, namen de muziek mee in hun tocht over het water van onze stad.
Het is toch een plaatje!

Hoe vaak gebeurt het niet dat je op de automatische piloot door de stad loopt, doelbewust met duizend gedachten in je hoofd en je blik star vooruit of naar de grond gericht.
Mijn advies: niet doen.
Kijk omhoog, voel, luister en proef de sfeer van onze stad.
Ik weet ook wel dat ik een chauvinistische trek in mijn karakter heb, maar echt het is de moeite waard als je je er tenminste voor open zet.
Toen ik vandaag die klassieke muziek weer hoorde, de zon op mijn hoofd voelde en de stilte van dit toch redelijk druk stukje straat, gebeurde er iets vreemds.
Het was net alsof ik met een druk op de knop terug werd gezet in de jaren vijftig van de vorige eeuw.
De tijd waarin ik kind was en alles nog vredig leek.
Geen zorgen aan je kop, geen herrie, geen wereldnieuws dat je tere kinderzieltje overhoop gooit.
Zo’n sfeertje en zo’n plaatje zie en voel je in verfilmde romans.
Romantiek en nostalgie ten top.

Twee dagen geleden was ik, samen met buurtbewoners, bij een bijeenkomst van de gemeente om ons samen te buigen over dit stukje binnenstad.
Want het is echt niet allemaal hosanna.
Er zijn zeker wel lelijke hoeken en gebouwen die een metamorfose mogen hebben.
Het versteende beeld mag hier en daar wat vergroenen en het autoluw maken van diverse plekken is geen luxe.
Dat het kan, bewijst het verscholen pleintje achter ons appartementencomplex.
Ooit een lelijke parkeerplaats.Nu een oase van rust met een klaterende fontein, mooie plantenbakken, blauwe seringen tegen de gevels en bankjes. Een plek waar buurtborrels georganiseerd worden en waar zelfs af en toe een geïmproviseerde jeu de boulebaan te bewonderen valt.
Je waant je in Frankrijk.
De oude Mortelkazerne, met grote hortensia struiken en bloemen in de vensterbanken, vervolmaakt het decor.

Over Mortelkazerne gesproken.
Bij de buurtmeeting met de gemeente zat een man die vertelde dat hij in het Paradijsstraatje woonde.
Hij vroeg aan zijn tafelgenoten:”Jullie weten toch waar de naam Paradijsstraatje vandaan komt?”
Het bleef stil. Ik bleef het antwoord ook schuldig.
Wist waar dat straatje was, maar waar de naam vandaan kwam… geen idee!
Dat straatje zit zo ongeveer tegen de Mortelkazerne aangeplakt.
Zeker heel vroeger, toen de stad nog bevolkt werd door heel veel soldaten die daar gelegerd waren.
Zij vónden destijds het paradijs in dit straatje.
Met andere woorden: The red light district uit lang vervlogen tijden.

Ik ben nu 67 maar toch weer wat wijzer geworden over mijn mooie oude stad.
Zo zie je maar: een mens is nooit te oud om te leren!