Jeroen Bosch: wè wilde ons nou vertelle
Over dieje mens mee ’nne kei in z’nne kop?
Die moest eruit....want hij wilde van dwaasheid geneze?
Beste schilder: dè gaot nie ... doe gin moeite ... stop!

Dieje Lubbert, die daor zit in z’n stuleke
Is hillemaol in orde, geleuf me nou
Dè ken ik nie zegge van de chirurg mee ’nnen trechter
Of van d’n dorstige pater en die waozige vrouw.

Wè komt ’r nou uit de kop van onze Lubbert?
’n Bluumke? En op de tafel leet ’r nog een van dè soort
D’r komt ’r nog een, mar die hedde gij nie geschilderd
’t Zijn drie bluumkes: rôôd, wit, geel ... ooit van gehoord?

Grôte meester: Lubbert is ’nne vroegen Oeteldonker
Hij heet dan wel ginnen boerenkiel
Mar wel ’nne rood-wit-gele kop en dè’s belangrijk
Laot alles zitte dus: ge verbellemondt zô z’nne ziel

Jheronimus Bosch: ik waardeer oe ten zeerste
En mee mij veul bewôners van oew stad
Wij viere jouw feesje net zoas die goeiige Lubbert
Mar wel mee ’nne rôôd-wit-gele kop
en ’n rôôd-wit-geel hart!

 ^{Met dank aan Harry van den Berselaar voor de dialect correctie}