Eind augustus. Heel langzaamaan kun je zien dat de zomer op een eindje loopt. Mijn lobelia’s zien er niet meer uit, de hortensia’s beginnen al te verkleuren, er ontstaan lege plekken in mijn bloembakken, het wordt eerder donker en hoe vreemd... ik ben niet meer zo’n fanatieke zonzitter.
De vakantie is voorbij. Camper opgeruimd. Heet dat het was!! Door die hitte is de vakantie wat ingekort en zodoende hebben we nog een dag of vijf die we in oktober plannen in Duitsland.

En daar heb je het gedonder in de glazen al.
Eh, oktober? Agenda even checken.
Een blik in die agenda en ik zie al dat er veel vergaderingen gepland staan. Radio en TV Kiepevel, een interview regelen voor Blurb, mijn deadline is 22 september, enne o ja, die nog bellen, dat heb ik afgesproken en daar moet ik nog achterheen. Alles opstarten voor wat betreft onze commissie activiteiten.
Het ritselen, regelen, schrijven, plannen is hier al in volle gang.
Al wekenlang is de vloer boven op een kamertje loeiheet. Niet van de zon maar van de nieuwe server van Oeteldonk die moet draaien voor eind augustus. Dat ding staat schuin tegen een bureau te zuchten en te steunen. Website... ook zoiets hier.
Hé, ik ben niet de enige die al in touw is voor het feest der feesten. Er wordt door zoveel vrijwilligers al keihard gewerkt achter de schermen.
De doorsnee Nederlander snapt er geen een malle moer van.
Hoezo?
Carnaval is pas februari hoor.
Maak je eerst eens druk om een kerstdiner en dan pas Carnaval.
Helaas…dat kerstdiner staat hier al tientallen jaren niet op plaats no. 1.
Bovendien denk ik daar pas aan als ik het laatste blaadje op mijn kalender zie hangen.

Hoe kan dat nou Oeteldonk?
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen, dat we hier een paar beroerde maanden achter de rug hebben.
Dubbel allemaal want kan ik me nog met volle overgave storten in mijn werk voor jou Oeteldonk?
Vertel me eens, dorp in februari, had jij dat gedacht van mij?
Heb je getwijfeld aan mij?
Nou, ik wel hoor. Toen ik door het hete zand liep in Frankrijk en dacht aan alles wat ik voor jou moest doen, dacht ik: “Dat gaat niet lukken dit jaar met jou, Dorita de Bekker.”

Ik hoor je stiekem lachen Oeteldonk. Ja, lach maar want je hebt weer gewonnen!
In een bloedhete kamer, zweet op mijn voorhoofd, een kleddernat
T-shirtje, heb ik weer als een malloot zitten werken. Er is al van alles klaar. Dat maakt me ook gelukkig want mijn mede commissieleden zien het ook zitten en yes... daar is het weer. Die onderlinge spirit van samen iets tot stand brengen.
Eind augustus. 25 graden.
In de kamer naast mij hoor ik manlief in zichzelf praten. “O, dat gaat niet goed.”
Tjonge, als je dat soort dingen in jezelf zegt, moet je op gaan passen. Maar ik snap het wel, hij heeft ook last van dat Oeteldonkvirus.
Het is 17:00u, ik weet hoe het straks gaat.
Een van de twee zal dadelijk zeggen:”Zal ik koken of doe jij het. Heb je nog lang werk?”

Oeteldonk, ik denk dat je me nog vaak hoort zuchten, blazen en misschien wel woorden hoort roepen die mijn moeder me niet geleerd heeft...
Je zult inderdaad weer in je vuistje lachen Oeteldonk.
Hoe kan dat nou?
Ik zal het nooit helemaal begrijpen, laat staan dat ik het uit kan leggen.
Laat ook maar... geen tijd.
Ik heb nog zoveel te doen!