Toen ik op de elfde van de elfde, vorig jaar naar buiten liep op weg naar de Parade, gebeurde er iets wonderlijks.
En toch ook weer niet.
Dat ik een Oeteldonks hart heb is voor mij al jarenlang een vaststaand feit.
Maar op die dag vorig jaar november, na twee jaar corona, werd ik er letterlijk door overspoeld.
Toen ik de Verwerstraat in liep, hoorde ik een carnavalsclub aankomen.
Ik draaide mijn hoofd en zag dat vertrouwde beeld dat ik al jaren bij me draag.
En het gebeurde: de tranen prikten onbarmhartig achter mijn ogen.

De niet Oeteldonkers zullen denken dat het in mijn hoofd niet goed zit.
De woorden ‘doe even normaal ‘ komen misschien in de buurt van mijn emotie die ik hier deel.
Dat mag. Ik kan het toch niet uitleggen.
De echte Oeteldonker zal me begrijpen.
Het is niet anders.

Ik ben opgegroeid in de Hinthamerstraat.
Naast ons huis liep een minuscuul doodlopend straatje, dat onmiskenbaar een echo effect had.
Laat staan als er een carnavalsclub langs kwam!
Toendertijd kwamen er heel veel muziekskes vanuit de richting Graafseweg, lekker samen deinend op weg naar de Markt.
Mijn slaapkamer lag boven dat straatje en zodoende kwam ik erachter dat het leek alsof ze naast mijn bed stonden te blazen.
Ik heb ervan genoten.
Hoorde ik dat geluid in de huiskamer, dan vloog ik naar de raam om te kijken.
Zo gebeurde het ook, dat ik een soort weddenschap met mezelf had ontwikkeld als ik op mijn kamer was.
Een prettige onderbreking ook, als ik ( in noodgeval) nog wat moest doen voor school op de carnavalsdagen.
Dat gebeurde zelden want die dagen, middenin de stad wonend, waren geweldig.

Hoe ging dat te werk?
Dit binnenstadskind hoorde in de verte een carnavalsclub aankomen.
Razendsnel ging ik gokken vanuit welke richting ze kwamen. Stad in of stad uit?
Meestal was dat overdag stad in.
‘s Avonds als ik in bed lag, was het vaak vise versa.
Ik ging, liggend op mijn koude kamer onder een paar dekens, tellen.
Wanneer komen ze langs het straatje? Over 10 seconden, twintig, dertig?
Ik kende de straat op mijn duimpje dus ik gokte.
En echt…zeven van de tien keer had ik het bij het rechte eind als de trommels en blazers het straatje vulden met dat carnavalsgeluid.
Mooie jeugdherinneringen die duurden totdat ik zelf naast of achter de clubkes aanliep.

Oeteldonk Omèrrumt Oe, is het thema dit jaar.
Geen punt…ik omèrrum Oeteldonk al jaren en jaren.
Dat typische Oeteldonkse gevoel heb ik van mijn Vader gekregen.
En hoe geweldig…ik heb het door mogen geven aan mijn kinderen èn kleinkinderen.
Ik woon al 48 jaar niet meer in de Hinthamerstraat en dekens zijn allang uit de tijd en verwisselt voor een dekbed.
Maar één ding is gebleven.
Dat geluid van een Oeteldonks muziekske.
De cadans, de passie, de lol, de glinsterende ogen en dat gevoel.
Ik zal het nooit kunnen verklaren maar zo’n muziekske…het raakt me iedere keer weer.

_{Foto Vergimmes Mooi: Henk van Vugt}