We zitten aan de vooravond van Carnaval.
In dit geval, mijn Carnaval met tradities en veel gevuul zoals we hier in Oeteldonk zeggen.
Zo’n kleine 28 jaar ben ik actief op het gebied van pers en publiciteit en communicatie.
Deze 68 jarige heeft al het een en ander gezien en meegemaakt en is apetrots op het feit dat ze van dichtbij ziet hoe een jongere generatie dezelfde passie en onuitputtelijke liefde voor dit feest, die ik had en heb, omzet in bezigheden binnen die tradities.
Het is een soort déja vu van mijn gevuul toen en nog steeds in het nu.
Dat alleen al bezorgt me tranen en kiepevel.
Samen, jong en oud, tradities bewakend en beseffen dat Oeteldonk in feite een stukje cultureel erfgoed is.
De armen wijd open want iedereen is welkom, maar gedraag je en speel zoveel mogelijk het spel mee dat we hier in het Oeteldonkse hebben.

Kijk en dat is dus, zoals elk jaar, een heikel punt.
Wij hier hebben onze eigen muziek en liedjes.
Die Oeteldonkers presteren het ieder jaar opnieuw om gemiddeld zo’n 60 nieuwe liedjes te maken en allemaal...nogmaals allemaal, zonder dubbelzinnige teksten.
We zijn gelijk en dragen allemaal dezelfde kleding, hoofdzakelijk de blauwe kiel vol met emblemen en herinneringen.Die herinneringen gaan ver terug .
Ik ben niet de enige die iets meedraagt wat van hun ouders is geweest.
Ik ben niet de enige die rood wit gele bloemen op het graf van ouders en bekenden legt.
Ik ben niet de enige die tranen voelt prikken als de jeugd van Oeteldonk hun feest viert, een spiegelbeeld in alles wat hier aan tradities bestaat sinds 1882.
Ik ben niet de enige die op de zondagmorgen van Carnaval, lopend naar Oeteldonk Centraol, de kriebels krijgt want de Hoogheid komt aan en Oeteldonk gaat hem inhalen. Het feest is dan compleet.

Voor de duidelijkheid, natuurlijk is Oeteldonk mijn Carnaval en ik praat er graag over.
Maar zoveel steden in het zuiden hebben hun eigen tradities en gevuul.
Daar gaat het immers om!
Het feest van herkenning en de omgekeerde wereld.
Dat gevoel moet je respecteren, want er zit zoveel meer achter.
Ik ben al jaren geleden gestopt om me te verdedigen als iemand Carnaval betitelt als dom feest van zuipen en billen knijpen, maar zie mij nou….ik doe het weer!

Welkom in Oeteldonk maar laat je bananenpak thuis, trap geen winkelruiten in, zoek een van die 200 toiletunits op die overal in het “durp” staan, houdt je handen thuis en geniet van de sfeer en het gevuul in Oeteldonk.
Als je dat gevuul niet kunt plaatsen, is er nog geen man overboord.
Ga gewoon kijken en verbaas je.
Kijken kan.
Wij in Oeteldonk, hebben de enige optocht van het land, waar geen elektronische muziek in voorkomt.
Puur clubkes die hun passie de lucht inblazen en de handen kapot trommelen.
Met machtig mooie praalwagens die met dezelfde passie zijn gebouwd en waar 5 maanden werk in zit.

Al dertien jaar mag ik samen met drie andere Oeteldonkers en enkele vrijwilligers, een overdekte verwarmde tribune plaatsen voor 60 rolstoel/ scootmobiel mensen.
Ooit zomaar dit initiatief gestart omdat een oudere dame zei: “ Wat zou ik nog graag een keer de Oeteldonkse Grote Optocht zien.”
Deze lieve dame is er niet meer. Onze verwarmde overdekte tribune wel.
Onze wens werd waarheid, dank zij zoveel kleine en grote donaties die ons financieel de mogelijkheid geven dit jaar na jaar te doen.
Dat is de essentie van ons Carnaval, voor elkaar.
Het is dan ook de naam van onze Stichting geworden: “Veur Mekaor.”

Als dan tegen half vijf in de middag onze rolstoelgasten en begeleiders, na de Optocht, naar huis gaan glanzen hun ogen, lopen er traantjes en krijgen we vlug vlug, ongezien wat geld in onze handen gefrommeld.
“ Voor de clubkas, dank je wel, het was zo mooi en fijn!”

Dat is ook Oeteldonk.
En ik…..ik pleng ook wat traantjes.
Voel me rijk dat ik ook dít voor Oeteldonk mag doen.
Tranen met Carnaval.
Carnaval en tranen.