Bij ons in het appartementencomplex is weer een gat gevallen.
Na de dood van haar man is ook de vrouw, niet lang daarna, overleden.
Het hoort bij het leven maar toch…
Een akelig definitief gevoel overviel me, toen ik een man in de lift tegenkwam met een groot aantal dozen.
In opdracht van de familie moest hij het appartement leeg halen.
“Het is mijn werk dus ik heb geen emotionele ballast.” zei hij.
Dat klopt natuurlijk maar als bovenbuurvrouw moest ik toch even slikken toen ik naast de auto van het bedrijf een aantal spreien en beddengoed opgestapeld zag liggen, dat nog in geladen moest worden.
Met een schok realiseerde ik me, dat zoiets ook zou gebeuren als wij hier de trap naar de hemel hebben beklommen.
Ik heb het zelf meegemaakt met ouders en schoonouders.
Het is verdrietig en zwaar om je ouderlijk huis te onttakelen.
Misschien liggen onze spullen in de toekomst dan ook naast een auto.
Misschien wel op dezelfde plek.
Wat erg...dan moeten onze kinderen die gang maken!
Ik moet er voorlopig niet aan denken.
Ik wil er niet aan denken.

Hoe symbolisch, hoe belangrijk is dan ook het thema dit jaar van het Oeteldonkse Carnaval.
LEEF!
Nu kan ik weer een lofserenade uitbrengen op ons Oeteldonk, het spel, het protocol, de tradities en vooral het gevoel voor en met elkaar.
Ik heb het al 1111 maal gedaan en eigenlijk de moed al opgegeven.
Nu vooruit...nog een laatste keer dan!
Mijn mooiste Oeteldonkse momenten zijn geworteld in die van Oeteldonkers onder elkaar. Daar mogen natuurlijk feestvierders van buitenaf bij horen.
Zolang men maar respect heeft voor dat gevoel, wat wij Oeteldonkers samen delen.
Geen billenknijperij, geen bananenpakken, geen ladderzatte, vlak voor taxi’s springende mafkezen.

Oeteldonk kent een spel. Daarin zijn wij uniek.
Oeteldonkers zeggen geen alaaf.
Oeteldonkers dragen een kiel en zijn daarmee gelijk.
Welkom iedereen maar houdt je aan de “regels” en val niemand lastig en trap geen winkelruiten in.
Dan zit je hier verkeerd!
Dat gevoel zullen alle Brabanders en Limburgers wel herkennen.
Heb respect voor dat stukje carnavalsgrond, waar je op visite bent.

Hier laat ik het bij want mijn Oeteldonks hart geeft me dat seintje.
Ik ben een trotse Oeteldonkse die zich al decennia’s lang sterk maakt voor dit prachtige stukje cultuur.
Want dat is het.
Ik kan er niets aan doen.
Het hoort bij mij.

Leef!
Vier het leven.
Hier in Oeteldonk.
Maar ook als je vakantie viert in deze tijd, als je gaat skiën, als je gewoon geniet thuis van je ontluikende tuin in dit vroege voorjaar.

Leef!
Ik ga dat zeker doen.
Hier op mijn geboortegrond.
Carnaval 2019.
Genieten van zoveel mooie momenten die ik mag meemaken .
Mooie momenten die ik door het werk van onze Stichting Veur Mekaor, mensen mag en kan geven.
En ja...dan komen er tranen als ik mijn kleinkinderen met stralende snuitjes zie meelopen in de kinderoptocht.
Maar meer nog als ze tegen me aankruipen en zeggen: “ Jammer Oma, het is voorbij!”
Ik voel het zo duidelijk...dat zit goed!

Op weg naar een nieuw voorjaar.
Op weg naar een, zoals wij Oeteldonkers zeggen, ‘nne goeie Carnaval.
Leef!
Want voordat je het weet, kan je leven ….
….verleden tijd zijn.

Foto: Henk van Vugt